Papa verdien jij eigenlijk geld met popkenner zijn?
…
Ik ben wél gratis en voor niets naar Gent Jazz kunnen gaan. Dat dan weer wel. Ik wil het graag wijten aan het feit dat ik ben uitgenodigd door PIAS maar niets is minder waar. Deze popkenner moet het stellen met deelnemen aan en winnen van wedstrijden om op festivals van dit kaliber binnen te mogen.
Maar he, een gekregen paard kijkt een mens niet in de bek.
En ik heb weer een reden om nog eens iets posten op mijn blog.
Dat was ik even vergeten te melden. Ik ben, popkenner zijnde, ook met vakantie. In mijn hoedanigheid van vader en leerkracht met twee maanden verlof kom ik tijdens de lange zomermaanden niet tot het schrijven der schrijfsels en zelden tot op festivals die nochtans dik gezaaid zijn in deze contreien.
Maar gisteren is het me dus toch gelukt dankzij de wedstrijd die ik bleek te hebben gewonnen bij PIAS. Het moment dat ik aan de wedstrijd deelnam bleek volledig uit mijn geheugen gewist wat de verrassing nog groter maakte.
Nu kon ik dus niet anders dan hemel en aarde bewegen toch nog tot op het festival te raken.
Gent Jazz, 16 juli. Deze festivaldag had ik eigenlijk sowieso willen frequenteren. Eefje de Visser trad er op, een Nederlandse dame die in Gent blijkt te wonen en waar de recensenten hun superlatieven niet sparen als ze ergens optreedt of een plaat uitbrengt. Dit fenomeen wilde ik dus al lang eens met eigen ogen aanschouwen. Kan ik het enthousiasme nu delen? Nee, jammer genoeg niet. Begeesterd werd ik niet. Eefje nochtans voorzien van een klok van een heldere stem zong zo zuiver als zuiver zingen maar kan zijn. Haar muzikanten bleken zich behoorlijk puik uit de slag te slaan. Haar teksten, waar ik eerlijk gezegd wel geen woord van heb verstaan zijn (naar het schijnt) echt uitmuntend. Hoe kwam het dan?
Als ik even eerlijk, voor de raap mag uitkomen voor mijn mening moet ik de volledige schuld bij Gent Jazz leggen.
Een festival waar ik anders geen kwaad woord voor over heb. Eén van gezelligste die ik ken (die tafeltjes onder de fruitbomen bij de foodtrucks…), goed georganiseerd, diverse én strafffe line-up. Maar hier hebben ze dus een gigantische steek laten vallen.
Wat een dwaas idee het publiek te laten zitten. Zo werd de kans op sfeer drastisch teruggedrongen. Wat nog erger was was het feit dat de tent was onderverdeeld in blokken in verschillende prijscategorieën. Gevolg: in de tent zat het publiek volledig verspreid over de tent, met overal lege plekken. Tijdens het concert kwamen er steeds mensen bij die een plaatsje zochten in de tent, anderen gingen weg… Een zitdag in het Vlaams parlement is er niets tegen.
Eefje de Visser voelde de bui zelf al snel hangen en herhaalde meermaals hoe jammer ze het vond dat het publiek zat. Jij niet alleen Eefje, jij niet alleen.
Ik was bijna mijn geld gaan terugvragen maar dacht er net op tijd aan dat ik niet betaald had. Zou dus vrij dwaas zijn overgekomen.
Boosdoener is ongetwijfeld de topact van de avond: dEUS die zijn “soft electric” programma speelde en dit enkel voor een zittend publiek wilde doen zo ik begreep.
Tip aan de organisatie: als je toch perse het publiek op een festival wil laten zitten werk dan alstublieft niet met blokken in verschillende prijscategorieën. Bij stoeltjes “voor iedereen” wordt het publiek, net zoals bij een staand concert, verplicht op tijd te komen wil het goed kunnen zien en zullen de mensen die vooraan zitten er zitten omdat ze geïnteresseerd zijn in de muziek en kan er misschien toch nog iets van sfeer komen.
De volgende act in de hoofdtent had misschien nog wel meer onder dit euvel te lijden. Perfume Genius, een artiest die ik van bij zijn eerste prachtige lofi plaat “Learning” hoog in het vaandel draag. Ik zag hem al eens enkele jaren terug. Hij speelde toen een erg korte, ingetogen set. Onwennig en timide. Hij was nu duidelijk gegroeid in zijn podium presence en trachtte er het beste van te maken. Aan zijn houding merkte je wel dat hij het ook maar een vreemde setting vond daar in Gent. Moest het een staand concert zijn geweest had er zeker meer interactie plaatsgevonden en had er, daar ben ik van overtuigd, een kippenvel moment op mijn lichaam plaatsgevonden. Want , let’s face it, hij speelde een pracht van een concert. Een mooie afwisseling van zijn meer ingetogen nummers met de meer op electro disco eighties leest geschoeide songs waarin de hij de diva in zich volledig kon laten gaan. Loukout, loukout, Mr. Peterson, Fool, Queen allemaal hoogtepunten…
Maar o zo jammer van de sfeer.
Zoals reeds vermeld mocht dEUS het hoofdpodium afsluiten. Ze deden dat in stijl. Ik zag hun Soft Electric show al eerder en het moet gezegd er valt nog steeds niets op af te dingen. Wat een palmares hebben Tom Barman en de zijnen de afgelopen meer dan twintig bij elkaar gepend. Een set met hun vooral rustige nummers, zonder de grote kanonnen als Suds & Soda, Roses, Theme From Turnpike, Instant Street, Hotellounge maart toch tjokvol klassiekers. En ja, het zitten stoorde nu niet meer zo. De set was echt gericht op het rustige en het grote publiek was duidelijk gekomen voor Antwerps finest want de tent zat nu pas behoorlijk vol. Wereldklasse, niets meer niets minder. En wat een muzikanten zitten er toch in dEUS: het subtiele gitaarspel van Mauro, die bas van Alan, die strakke drums van Stephan… en dan zwijgen we nog over oudgedienden Tom en Klaas.
Tussen de acts op het hoofdpodium mochten enkele minder bekende goden de tussentijd opvullen op het zijpodium waar gelukkig de stoelen ver weg bleven. BeraadGeslagen, het projectje van topdrummer Lander Gyselinck (STUFF.) en toetsenwizard Fulco Ottervanger (De Beren Gieren), mocht drie keer aantreden. Ik zag er twee van. Ze wisselden dwaze gein af met muzikaal sterk vakmanschap. Wie STUFF. kan smaken zal dit zeker ook weten te pruimen. Humor op Gent Jazz, het kan.
The Germans mochten een finaal punt zetten achter deze editie van Gent Jazz. The Germans, een band die ik persoonlijk echt zeer goed vind. Ik zag hen twee keer eerder met hun huidige act: het 45 minuten durende epos “Are Animals Different”, oftewel hun volledige uit één nummer bestaande laatste plaat. Deze derde keer was de luidste, groovendste, heetste, opzwependste keer van allemaal. Een weergaloze slotnoot van een zeer fijn festival dat volgend jaar die stoelen ver weg laat, ik voel het.
’s Nachts, op weg naar huis, werd er op de snelweg gestopt om te tanken. Terwijl mijn chauffeur (heeft een popkenner dan weer wel – af en toe) in de shop wat krakers ging kopen stopte een oude BMW naast ons om ook te tanken. Mauro Pawlowski stapte uit, helemaal alleen, om ook zijn bolide van het nodige vocht te voorzien.
Het leven van een popkenner en dat van een rock ‘n’ roll ster zijn vrij gelijklopend nu ik er even over nadenk. Behalve die chauffeur dan.
Dit alles gezegd zijnde ga ik nu verder genieten van mijn welverdiende rust, of er moesten wederom gratis tickets mijn pad kruisen.
Uw popkenner
