Het Zesde Metaal @ de Roma

Gisteren is het nog eens gebeurd. Iets waar iedere doorgewinterde concertganger van droomt telkens hij naar een concert trekt. Jammer genoeg is het niet altijd prijs. Maar gisteren dus wel. Ligt het aan de periode van het jaar? Die warme week voor kerst waar er steeds weer een golf van menslievendheid over ons land trekt? Was ik klaargestoomd, gemarineerd om er helemaal te kunnen voor gaan? Ik weet het niet. Feit is dat ik, wanneer gisteren de eerste noot weerklonk in de Roma, helemaal werd opgezogen in een concert. Om dik anderhalf uur later weer onder de mensen te komen.

Het begon wel een beetje bevreemdend. Stond daar ineens Wantje, de sullige flik uit Bevergem, op het podium omringt door de coolste muzikanten. Carreau hemdje, in de broek, tot boven dichtgeknoopt, handjes op de rug. Hij stond daar precies wat verloren, niet op zijn plaats. Feit is dat dat gevoel snel verdween toen hij begon te zingen. In deze zijn uiterlijkheden niet belangrijk. Hij heeft er trouwens ne schone kop op staan, Wantje euh Wannes.

Ik had bijna “Nie Voe Kinders” uitgeroepen tot één van de platen van het jaar. De lettertjes op de plaat leerde mij echter dat de plaat reeds eind vorig jaar uitkwam en dus niet in aanmerking kan komen voor die titel. Jammer. De plaat heeft hier het afgelopen jaar in ieder geval vaak, zeer vaak opgestaan. De gouden vinyl in de woonkamer, de cd kampeerde weken achtereen non stop in de cd lader van de auto. Het is met deze plaat dat ik Het Zesde Metaal echt heb leren kennen en heb appreciëren. Ik had “Akattemets” al eens gekocht maar raakte er niet door. Toen Stijn Dierckx, die ik kende van een tentoonstelling die ik mee opzette, de hoezen van de volgende platen maakte raakte ik geïntrigeerd maar deed niet echt de moeite de muziek nog een kans te geven. Tot “Nie Voe Kinders” dus uitkwam op één van mijn favoriete labels: Unday. Ik besloot de plaat gewoon te kopen zonder een noot op voorhand gehoord te hebben. En bam, meteen verkocht heet dat.

Nu, bij het allerlaatste concert van hun tour is het me dan toch gelukt hen live te zien. Het beste concert dat op dit moment, op deze tijd van het jaar kon plaatsvinden, een mooiere afsluiter van het concertjaar 2015 kan een mens zich niet wensen.

Bloedmooie songs, prachtige arrangementen. Zo helemaal anders dan op plaat, maar zeker niet minder nee. Wat pleit voor de muzikanten. Wannes Cappelle heeft een topteam van muzikanten rond zich verzameld. Een team dat creatief genoeg is om de songs anders in te kleuren. Vergelijkingen met Radiohead zijn er al meer gevallen en die gaan ook werkelijk op. Maar het is meer dan dat. Feit is dat Het Zesde Metaal songs heeft die sterk genoeg zijn om een internationaal publiek aan te spreken. Voor ons, die al eens een woordje West Vlaams verstaan, zijn de ijzersterke teksten natuurlijk een grote meerwaarde. Dat is het grote verschil tussen Het Zesde Metaal en het gros van de bands die het in de moerstaal proberen: die boeiende arrangementen. Wat ze deden met “Gie, de otto en ik” was verbluffend. Wat ik maar wil zeggen: als Sigur Rós het tot wereldband kan schoppen waarom het Zesde Metaal dan niet? Hoedje af dus voor Tom Pintens, Robin Aerts, Filip Wauters en Tim Van Oosten.

Ontroering, krop in de keel, tranen in de ogen… je kent dat wel. Glimlachjes van erkenning. Het gros van de nummers uit “Nie voe Kinders” passeerde de revue aangevuld met het beste uit “Ploegsteert” en enkele nummers uit hun laatste worp: “Spelen in Berlin”. Een prachtig vormgegeven EP die uitkwam met Record Store Day maar nu dus ook als cd voor iedereen beschikbaar is. Een plaat waarin de eerste Wereldoorlog centraal staat. Het trieste verhaal van het titelnummer  was één van de vele hoogtepunten. Het nummer “Niets Doen is geen Optie” zorgde tevens voor de titel van deze theatertour.

Ik zou ook nog even mijn bewondering willen uitspreken over de belichting, de projecties: mooi, sober, perfect passend gewoon bij het concert!

Het concert was dus het laatste van de tour. Een zekere schrik voor het zwarte gat bleek. Ik zou zeggen begin maar ineens aan die volgende plaat want jullie zijn in topvorm!

Dat het dus niet altijd prijs is. Zo trok ik ook afgelopen zondag naar de Roma, waar een andere dialectzingende landgenoot aantrad voor een tweede uitverkochte concert op rij: Tourist LeMC. Tourist zelve stond er en heeft genoeg songs die er ook staan. Maar ik raakte er niet in. Lag het aan de band die wat mak speelde? Johannes had het zelf ook in de mot want bij de bissen melde hij dat de groep wel heel tam opkwam. Ze bleken de avond er voor wat te lang te hebben gefeest. Of lag het aan het publiek? Tourist roemde het publiek als het beste dat hij zich kon wensen. Dit was teveel eer zeker voor het publiek van die avond. Er was continu geroezemoes, vele hadden meer interesse in bier halen dan in echt luisteren naar de muziek. Meezingen als het moest, ja, dat wel. Meebrullen zelfs. Maar luisteren? Anderhalf uur aandacht schenken bleek te moeilijk. Jammer… Of misschien lag het gewoon aan mezelf…

Maar gelukkig was er dus Het Zesde Metaal om deze Kerst op uiterst fijne wijze in te zetten!!

Zalige kerstgroeten,

de popkenner

Setlist:

1. Oe est meuglijk
2. Genezen
3. Ploegsteert
4. Nie voe kinders
5. Schiet
6. Ip min knieën
7. Dag zonder schoenen
8. Niets doen is geen optie
9. Gie, den otto en ik
10. Ge zwiegt
11. Broers
12. Spelen in Berlijn
13. Ier bie oes
14. Toe nu maar
15. Doe maar voort

    Bis:

16. Bouwt ip mie
17. Ik ga nie storen