Vrijdagavond 5 februari 2016 was een bijzondere avond, nacht. Niet alleen omdat het negen jaar geleden de laatste avond was voor ik voor het eerst vader ging worden.
Vrijdagavond/nacht 5 februari 2016 is de avond, nacht waarop ik 2 beklijvende, prachtige concerten mocht meemaken.
Eerst toog ik naar de foyer van de Roma waar de Zweedse singer songwriter Daniel Norgren aantrad. Norgren leerde ik het afgelopen jaar kennen. Hij bracht vorig jaar op een halfjaar tijd twee prachtplaten uit vol sferische, ijle, melancholische muziek. Niet voor niets benoemde ik hem tot ontdekking van het jaar. Debutant is hij niet want hij brengt al een jaar of tien platen uit. In een uitverkocht Roma mocht ik hem dan eindelijk live aanschouwen.
Alabursy en The Green Stone zijn twee intieme, breekbare platen vol lofi luisterliedjes, een kwetsbare stem, hier en daar een sferische soundscape, opgebouwd rond een piano of een akoestische gitaar.
Verwarring alom toen Daniel Norgren, een soort kruising tussen een viking en een Amerikaanse trucker, (nu ik er zo over nadenk lijken vikings en Amerikaanse truckers sowieso erg op elkaar) in het begin van de set de elektrische gitaar omgorde en een stevig gitaarspel en dito stem op het publiek losliet. Wist ik veel dat Daniel Norgren op zijn vorige platen ook krachtige gitaarsongs had. Maar wat een songs waren dit. Het tweede deel van de set bestond uit het materiaal van zijn jongste platen die ik dus beter kende.
Zo mag Daniel Norgren dus niet enkel aan tafel met Daniel Johnston en The Perfume Genius maar ook met een Neil Young en een Bonnie Prince Billy.
Kippenvel en ontroering.
Luister en besef dat je zijn concert op Cactus deze zomer niet mag missen. O ja, Damien Rice speelt dan ook.
Ik maar nu wel reclame maar dat is niet erg slim. Zijn concerten op Belgische bodem waren allen uitverkocht en hem zou ik toch niet graag in een Lotto Arena zien. Pluim dus voor het Belgische publiek dat kwaliteit weer weet te (h)erkennen.
Na deze intense ervaring ging de rit richting Piaf waar BRZZVLL aantrad. Gelukkig had ik nog even de tijd bij te komen want de band ging pas tegen 1u het podium beklimmen. Uiteindelijk was het pas rond kwart voor 2 wanneer de eerste noten zouden weerklinken. Popkenner zijn kan best vermoeiend zijn.
Nu zou ik even de Jezus willen zijn die het volk de tempel uitranselde maar dan omgekeerd. Ik zou het volk uit hun luie zetel hebben willen ranselen richting een muziektempel, in dit geval, Piaf genaamd. Waar zat iedereen? Waar zaten al die muziekliefhebbers? Waar zat dat Belgische publiek dat kwaliteit steeds weer weet te (h)erkennen? Ok, het was al wat laat maar dan nog.
BRZZVLL stelde zijn nieuwe plaat voor. Een plaat die ze maakten met de Amerikaanse spoken word artiest Amir Sulaiman: “First Let’s dance”. En dat heb ik dan ook maar heel hard gedaan.
Humo berichtte deze week: “Ondenkbaar dat er een coolere plaat dan deze zal verschijnen dit jaar. BRZZVLL klinkt als de grote stad op haar best: onweerstaanbaar.” En daar is, geloof ik, geen woord van gelogen nadat ik het concert zag.
Nog duidelijker is op deze plaat hoorbaar dat BRZZVLL het broertje is van STUFF. Wat een bezwerend, pakkend, funky jazzy motherfucker van een concert was me dat. Wat een muzikanten! Wat een sound!
En zo weinig volk… Dat maakt me triest… Ze maakten het concert zelfs gratis omdat ze de bui al zagen hangen. Hoe komt dit toch?? Is het omdat de nieuwe plaat, onbegrijpelijk trouwens, op nog enkele streamingsite te vinden is? Faalt de promo?
Ik kan u enkel maar één ding zeggen. Ik hoop voor u beste muziekliefhebber dat u een herkansing krijgt. Dat Amir tegen de zomerfestivals (Gent Jazz??) nog eens wil komen overvliegen en ik raad u aan om die herkansing dan niet te missen!!!
Daarvoor is BRZZVLL veel en veel te goed! But first let’s dance!
Vermits dat First Let’s Dance nog nergens te vinden is luister naar hun vorige worp “Engines” met een andere spoken word artiest Anthony Jozeph. Nog zo’n geweldig album. Maar ik herhaal: ga hen vooral live zien…
Uw Popkenner
