Part 1
Volgende conversatie speelde zich af op vrouwendag. Waarschijnlijk is dit niet belangrijk maar ik geef het toch maar mee. Wie weet zal achteraf blijken dat dit niet toevallig was.
Mijn vrouw of vriendin zo je wil want we zijn niet getrouwd… of geliefde, moeder van mijn kinderen,… kan allemaal. De vrouw die ik hier op vrouwendag in de bloemen dien te zetten. Of Saar want zo heet ze. Maar voor de gemakkelijkheid zal ik “mijn vrouw” zeggen.
Mijn vrouw komt dus samen met onze oudste dochter onze woonst binnen en vraagt: “Van wie is die cd die in de cd speler van onze auto zit?”
Ik: “Waar is Ken?”
Mijn vrouw: “? Ik zat in de auto maar mocht van Luna (dat is dus onze oudste dochter) de radio niet aanzetten. De cd moest opblijven, ze vond het precies goed. Wat is het?
Ik: “Waar is ken?”
Mijn vrouw: “Euh… weet niet, maar wat stond er nu op in de auto?”
Ik: “Waar is ken?”
Mijn vrouw: “Zeg nu gewoon wat er opstond in de auto?”
Ik: “Waar is Ken?”
Mijn vrouw: “Wat zit jij nu allemaal te zeggen, Wat stond er nu op?”
Ik: “Waar is Ken? Waar is Ken? stond er op. De groep van wie de cd is is Waar is Ken?”
Mijn vrouw: “…. Ah zo”
Waar is Ken? Het doet blijkbaar iets met een gezin…
En hun muziek wordt dan ook nog eens gebruikt in de nieuwe Netflix reeks “Flaked”.
Part 2
Het volgende schreef, bedacht ik vorige week al. In mijn hoofd. Op de fiets. Al fietsend noteren is wat omslachtig dus doe ik het nu maar. Ik schrijf eigenlijk heel veel op de fiets. Heel der teksten, speeches, monologen schrijf ik op de fiets. Van een enorm hoogstaand niveau, al zeg ik het zelf. Meermaals per week fiets ik naar mijn werk. 16 km enkel, dat maakt 32 heen en terug. Tijd genoeg dus om te schrijven (in mijn hoofd). Ik heb dan ook steeds muziek op staan. Ik kan niet anders. Muziek stuwt mij voort, laat me wegdromen, zorgt ervoor dat ik op mijn werk raak. En die muziek inspireert mij dan vaak tot het schrijven der monologen. Eigenlijk zit ik daar op mijn fiets in een kokon. Ik hoor of zie niets meer. Dat ik keer op keer veilig op mijn werk raak mag als een raadsel aanzien worden. Het is al meermaals gebeurd dat er vrienden passeerden met de auto en toeterden, zwaaiden,… zonder dat ik het merkte. Er heeft al eens iemand een hele tijd naast me gereden al roepend doch… niets gemerkt. Ik kan daar niets aan doen. Het gebeurt gewoon. Onder de douche heb ik dat ook. Dat wegdromen. Muziek is er dan niet. Maar sta er wel veel te lang onder. Tijd en ruimte vergeten.
Ik fietste dus naar mijn werk met de soundtrack van Belgica op. Die avond gingen we naar de film kijken. Ik wilde de muziek nog wel eens tot mij laten komen. Wat een geweldige soundtrack is me dat. Zeker om te fietsen. Energie. Een mens gaat er spontaan enkele kilometers per uur sneller door gaan. Heerlijke fuifmuziek ook. Met enkel de soundtrack valt er een prima half uur party te maken.
Hoe doen ze dat toch die broers Dewaele? Op bestelling elk mogelijk genre eigen maken? En dan ook nog toptracks afleveren? Dat vroeg ik me dus af daar op de fiets. Hoe moeten we dat nu bekijken? Hebben ze met die soundtrack een eerbetoon afgeleverd? Of maken ze de hele muziekwereld belachelijk? Hebben ze muziek maken tot een formule herleid? Al die muzikanten die dag en nacht passioneel met hun muziek bezig zijn… of ze nu pop, reggae, blues, punk of electro maken? En daar ook in geloven… Hebben de broers Dewaele nu bewezen dat het eigenlijk allemaal niets voorstelt? Is wat de Dewaeles doen echt, gemeend? Of allemaal fake? Een hol vat? Ik weet het niet. Alles welbeschouwd moet ik misschien hier maar niet te veel over nadenken maar mijn gevoel laten spreken. Muziek is tenslotte toch vooral voelen. Als ik naar “Belgica, de Soundtrack” luister voel ik pure opwinding. Heb ik zin om te feesten, om me in een het gewoel van den Belgica te storten. Zal ik dan maar concluderen: De Dewaeles zijn … geniaal??
Ja, er wordt daar over ernstige vraagstukken nagedacht op die fiets.
En hoe was die film nu willen jullie vast weten? Wel, zoals de muziek: pure opwinding. Seks, drugs en rock ‘n’ roll qua. Ik had daar wel graag bij geweest, bij die opnames, tijdens de concerten. Die drumbattle tussen onder andere Bent Van Looy en Lander Gyselinck.. heerlijk… Erasmus… The Shits… Charlotte… alles eigenlijk…
uw Popkenner
