Woensdagavond 20.40u, Ik rep me de AB binnen. Het is druk in de inkomhal. Arsenal speelt immers zijn eerste van een rits uitverkochte concerten in het teken van hun 15 jarige bestaan.
Ik draai binnen echter meteen rechts af, en meld me aan een balie waar het behoorlijk minder druk is. Ik ga immers, het ook uitverkochte, concert van TaxiWars bijwonen in de veel kleinere AB Club.
Even krijg een ik een benauwd gevoel wanneer mijn naam nergens te vinden is. Maar na wat over een weer getelefoneer is het ok. I’m in. Ik had er immers al een lange treinreis op zitten en fikse wandeling door Brussel richting AB. Dan raakt een mens liever toch waar hij zijn moet.
De treintrip en stadswandeling bleken de perfecte opwarming voor het TaxiWars concert. Een voorprogramma was dus niet nodig. TaxiWars brengen immers perfect het leven in de grootstad weer. Iets over negen wordt er afgetrapt. Na een instrumentaal intermezzo wordt het concert op gang getrokken mits de zenuwachtige saxstoten van TaxiWars, het nummer, van het gelijknamige album van de gelijknamige band.
TaxiWars, de band, is eigenlijk een klassiek jazz trio: sax, bas en drum met daarbij een vierde niet onbelangrijke component: Tom Barman op zang. Die combinatie werkt behoorlijk goed. Dat Tom Barman iets met jazz heeft is al langer geweten. Hem in een jazzband voorstellen niet eens zo moeilijk. Dat zijn zware doorrookte stem ideaal is voor het genre kan een klein kind zich zo voorstellen. Het idee om de songs de lengte van een gemiddeld popnummer mee te geven was behoorlijk slim.
Dat de AB Club een ideale club is voor deze jazzband bleek ook . Je waande je zo een in een met blauwde mist omhulde jazzclub ergens in Manhattan.
Tom Barman genoot zichtbaar zelf van het concert. Tijdens de instrumentale passages door danste hij onomwonden op de muziek. Hij schreeuwde de muzikanten regelmatig aanmoedigingen toe. Het was op één van die momenten dat het gebeurde… ontroering, kippenvel… Het publiek was getuige van een muzikant die zelf helemaal in de muziek zat, bewonderaar was van zijn collega’s, volledig in trance was. Zoiets heeft een behoorlijk effect op het publiek .
En vergelijkingen met die andere bands van Tom Barman? Wel die zijn niet nodig. Al is de stem van Barman de stem van Barman. Uit de duizenden herkenbaar. Dus willen of niet natuurlijk wordt er wel eens gedacht aan dEUS of zelfs ook aan Magnus. Ook het project dat Barman enkele jaren geleden met Guy Van Nueten opzette kwam wel eens voorbij. Het ingetogen en wondermooie Recent Winds bijvoorbeeld had zo op die plaat gekund.
Na een klein uur, bissen incluis, zat het erop. Met een hoofd vol jazz terug die grootstad in, dansend, zwevend richting huis.
Of er dan niets negatiefs op te tekenen viel? Wel, die stemeffecten van Tom Barman zijn soms misschien op het randje van slapstick. Zoals op Questionsong. Beelden van The Rainbow Children van Prince kwamen spontaan in me op.
En de sax. Wel die is wel heel prominent aanwezig. Mensen die een hekel hebben aan dit instrument: ga met een grote boog om TaxiWars heen stel ik voor.
Als TaxiWars binnenkort weer ergens mijn pad kruist, wel ik zal er staan.
