Een avond waar ik zeer lang naar uitkeek. Een avond waar ik zeer veel van verwachtte.
Eindelijk zou één van mijn vaderlandse muziekhelden nog eens een avondje songs spelen. En dit zelfs met een nieuwe plaat onder de arm: “Stuck in the Status Quo”. Deze keer onder eigen naam en niet meer onder de vlag van Zita Swoon.
Oke, de afgelopen jaren trok hij sporadisch nog wel eens het podium op om wat liedjes te spelen. Daar testte hij die nieuwe songs dan ook al wel eens uit. Ik was daar echter nooit bij.
Ik ben Zita Swoon, sinds er “Group” is bijgekomen, wel nog trouw blijven volgen. Al moet ik bekennen dat de emotie die ik voelde bij de vroegere Zita Swoon concerten wat verdwenen was. Stef Kamil Carlens had zijn eigen speeltuin gecreëerd waar hij muziek, dans, performance en gekke kostuums kon samenbrengen. En dat verdient respect!
Maar nu speelt hij dus weer songs. Het is vooral voor Carlens belangrijk dat dit nu onder eigen naam gebeurd. Zita Swoon (Group) verandert zo vaak van bezetting dat het nu eigenlijk niet meer zo belangrijk is wie hem begeleidt. Carlens is de man waar het om draait. Zonder afbreuk te willen doen aan de muzikanten natuurlijk. Want hij laat zich door schoon volk bijstaan. Sinds Nicolas Rombouts, nog steeds om onduidelijke reden, zijn kind Dez Mona verliet rijgt hij het ene na het andere geweldige project aan elkaar. Nu zit de bassist dus ook in de live band van Carlens. Verder zien we alleskunner en oudgediende Wim De Busser op percussie, Nel Ponsaers (van the Golden Glows – die ook aan een nieuw project werken) op toetsen en achtergrondzang en ontdekking Alma Auer op harp en zang.
De nieuwe plaat is de aanleiding om opnieuw de hort op te gaan. Qua instrumentatie doet de plaat denken aan het nog oudere Moondog Jr. En, ja ik hou erg van die slide gitaar. Qua songs bouwt Carlens verder op waar hij 10 jaar geleden met Zita Swoon was gestopt.
Het is dan misschien ook niet verrassend dat het concert aftrapt met zo’n Moondog Jr. song, en wat voor één: Ice Guitars, altijd al een persoonlijke favoriet geweest. De eerlijkheid gebied me wel te melden dat ik al indringender versies van het nummer hoorde. Tijdens de eerste nummers is de groep duidelijk nog op zoek naar de goede vorm. Eerste hoogtepunt wordt het nieuwe, maar niet op plaat verschenen, Rumble Factories, over fietsen langs kanalen met bijhorende industrie. Carlens kruipt, niet voor het laatst, op een houten podiumpje waar zijn eenmansorkest staat te wachten: een cajon die met voetpedaal wordt bedient en een pompende voetbas. Beide voeten in werking dus, aangevuld met mondharmonica en marimba. Heerlijk nummer en vermits de andere muzikanten er toch ook bij zijn vullen zij Carlens’ eenmansorkest behendig aan.
Vanaf L’Opaque Paradis loopt het helemaal los, het nummer verwordt tot een heerlijk uitgesponnen psychedelische trip.
We krijgen hit Hot Hotter Hottest voorgeschoteld. Het valt op hoeveel verschillende stijlen Carlens’ onder de knie heeft en hier etaleert. Het maakt het concert erg variabel en dus erg genietbaar.
Nog een hoogtepunt het weer van Moondog Jr. afkomstige “Jo’s Wine Song”. Carlens, weer op zijn troon, zweet als een rund in de hete Singer maar roept hierdoor des te meer de sfeer op van een overhitte Juke Joint ergens in de swaps van Louisiana. Een geile blues waarbij Carlens met zijn bottleneck zijn resonator gitaar geselt. Man man, wat een moment. De Singer blijkt een perfecte locatie voor dit concert.
Nog zo’n hoogtepunt, een heel intens I’m Going Away uit de nieuwe plaat. Is het iemand trouwens al opgevallen hoe hard dit nummer aan “Everything is not the same” doet denken? Zo zijn er nog wel wat nummers van de nieuwe plaat die aan oude Zita Swoon/Moondog Jr. nummers doen denken.
“After I’m Gone” en “Infinite Down”?, “Stuck in the Status Quo” en “I Feel Alive in the City”?, “The Longing Stays Inside” en “Waiting Till You’re Gone”? Of zoek ik het te ver?
“The Journey will be Long”, eerste singel uit de nieuwe plaat, zorgt voor een ontroerend moment. De mooie stem van Alma zorgt voor kippenvel. Het moet gezegd dat bij de andere nummers de zusjes Geysel wel wat gemist worden. De nieuwe vrouwenstemmen kunnen hen niet doen vergeten.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat Zita Swoon voor de soundtrack zorgde tijdens één van de mooiste periodes uit mijn leven. Ik woonde samen met mijn geliefde, ze werd zwanger van ons eerste kind, Zita Swoon bracht “A Band in a Box” (nog steeds één van de beste platen ooit uitgebracht op Belgische bodem). Wij gingen kijken naar A Band in a Box, A Band in Matchbox, Stef die Bob Dylan eert op Theater aan Zee… Allemaal tijdens diezelfde heerlijke zomer van 2006… vergezeld van vrienden.
Die gevoelens komen nu terug. Al is er sindsdien veel veranderd.
Nobody sings Dylan… maar het moet gezegd dat wat Stef Kamil Carlens indertijd deed met Dylan zeer indrukwekkend was. Er zijn maar weinig artiesten die echt goed kunnen coveren, die zelfs het origineel naar de schaduw kunnen verwijzen. Hier in België behoort Arno tot die categorie maar dus zeker ook Stef Kamil.
The Night van Morphine klonk nergens zo intens als bij Zita Swoon. Wat waren we blij dat The Night die eerste bis was. Hier zorgden de dames voor extra stemmen die deze versie deed verschillen met die van Zita Swoon.
Afluiter “After I’m Gone” zorgde, ondanks zijn hilarische valse start (met dank aan Wim de Busser), voor een mooi einde…
Carlens liet ergens tijdens het concert ontvallen dat ze zeer hard gerepeteerd hadden maar dat nu pas door de nummers te brengen voor een publiek ze echt tot leven kwamen. En dat voelden wij, het concert startte aarzelend maar won zienderogen aan intensie…
Mooi, mooi, mooi. De moeder van Wim de Busser, die gewapend met haar camera, ons na het concert wist toe te mompelen hoe trots ze was kon ons instemmend doen knikken. Wij ook mevrouw, wij zijn ook trots op dit mooie gezelschap.
uw popkenner
