Er is al veel inkt over gevloeid. Maar ik durf zeggen dat ik nog steeds in zeker zin verward ben.
Want wat is nu een goed nummer? Wat is een goed arrangement? Wat maakt een songwriter de moeite?
Ryan Adams is, naar mijn bescheiden mening, één van de beste songwriters en performers van de laatste 15 jaar.
Als ik zo om me heen keek waren er maar weinigen die hem kenden. Wie… Bryan Adams? Niet dus… Ook Ryan kreeg vaak met die verwarring te maken. The Summer of 69?
Tot nu dus. Want Ryan heeft een coverplaat uitgebracht. Hij coverde een volledige plaat van… Taylor Swift.
Nu is het zo dat Taylor Swift niet echt in de bovenste schuif ligt van de smaakpolitie. Laten we het zo stellen: Taylor Swift fans kennen raar of zelden Ryan Adams en Ryan Adams fans (waar ik mezelf met plezier bij reken) moeten over het algemeen weinig hebben van de platte commerce van Taylor Swift.
Toen Ryan Adams dus aankondigde het volledige album “1989” van Taylor Swift te hebben gecoverd ging er menig wenkbrauw de hoogte in.
Taylors Swift is not done maar de eerlijkheid gebied met te melden dat ik haar muziek eigenlijk totaal niet ken.
Laat ik er niet teveel woorden aan vuil maken. Ik heb de nieuwe Ryan Adams plaat beluisterd zonder voorkennis van het geval Swift. En weet je wat… De plaat is goed , echt heel goed zelfs. Wie had durven denken dat als je Ryan Adams Taylor Swift laat coveren je uitkomt bij Bruce Springsteen maar dan beter.
Ik heb me nadien ook gewaagd aan het origineel. De smaakpolitie heeft toch wel een beetje gelijk. Voor mij te plat, te commercieel. Maar Ryan Adams vond er blijkbaar troost in nadat zijn geliefde Mandy Moore ervandoor was gegaan. Ik heb andere platen voor troost.
Kom ik terug bij mijn verwarring van in het begin. Ik zou nooit voor mijn plezier een volledige Taylor Swift plaat beluisteren. Ik zal dat waarschijnlijk ook nooit doen.
Maar ik vergis me dus blijkbaar? De songs die Ryan Adams op zijn plaat brengt zijn echt de moeite. Is ze dan een slechte arrangeur? Dat is een kwestie van smaak vermoed ik.
Is het dat niet pijnlijk dat Ryan Adams die al meer dan 15 jaar aan een solocarrière werkt én echt wel prachtsongs kan schrijven én brengen bekend wordt met een coverplaat van Taylor Swift?
Waarschijnlijk zal het Ryan Adams worst wezen. Hij is nu bekender bij een groter publiek dat hopelijk nu ook zijn andere platen ontdekt. Taylor Swift heeft wat meer street credibility gekregen. En wij een fijne plaat. Enkel winnaars dus, niet?
“Bad Blood” schopte het zelfs tot hotshot op Studio Brussel.
Zo. En nu ga ik, als het even mag, “Ryan Adams live at Carnegie Hall” opleggen. 4 LP’s, 42 nummers, Ryan Adams enkel met zijn gitaar of een streepje piano. Wat een songs, wat een performer, wat een entertainer… Doe u zelf een plezier en schaf deze prachtbox aan. En nee, toch maar niet de 10 nummers tellende afgeslankte versie. Want ze zijn alle 42 goed, zeer zeer goed zelfs! ook al zitten er enkele dubbele tussen…
uw Ryan-kenner
