Recensies… In sommige gevallen ben ik het roerend eens met de recensent in andere gevallen erger ik me blauw. Muziek beleven is natuurlijk iets persoonlijk. Recensies zijn dus per definitie gekleurd. Maar nu bij Radiohead maakte het verzamelde muziekjournaille het wel heel erg bont. Onwaarheden, flauwekul en ridicuul dat was het zo wat.
Ik was op Werchter, ja. Alleen. De eerste keer alleen op Werchter, een popkenner heeft er wat voor over. Misschien moet ik daar eerst eens mee beginnen. Hoe ik daar nu weer terecht kwam.
Tweespalt, daar begon het mee. Sinds de laatste keer Werchter had ik gezworen niet meer te gaan. Jongeren die veel geld neertellen om te feesten maar blijkbaar niet geïnteresseerd zijn in de muziek. Het prachtige concert van Pj Harvey had er erg onder te lijden die laatste keer.
Radiohead. Ik ben al jaren grote fan. Ik had gezworen elk concert te gaan zien dat ze in België spelen. Hun laatste plaat is er wederom één om door een ringetje te halen. De setlists van de bijhorende tour zijn om duimen en vingers van af te likken. Creep, dat ze al jaar en dag niet meer spelen staat zelfs geregeld terug op de set. Dus als ze zouden komen moest ik er sowieso bij zijn. Alleen had ik een zaal in gedachten. Met het Sportpaleis had ik wel genoegen genomen. Maar nee, ze kwamen naar Werchter… Damn… Maar ook naar Best Kept Secret, net over de grens. Maar dan kon ik niet, onmogelijk…
Om het kort te houden, al maanden zit ik in tweestrijd. Wel gaan, niet gaan. Duur, geen geld, Werchter, die avond eigenlijk een etentje met de collega’s… En dan was er dat weekend voor Werchter. Ik treed niet in detail maar ik had me zodanig in een positie weten wringen dat er kans was dat ik op de guestlist van, jawel, Radiohead kon raken. Euforie trad op. Maar zoals dat gaat met jezelf opdringen en te mooi om waar te zijn… het ging niet door. Net dat weekend speelde Radiohead een grandioze set op Glastonbury. En dan was het beslist… Ik MOEST er bij zijn. Ik zou het me anders beklagen. TicketSwap bracht raad.
Vrijdagnamiddag kon ik de tocht aanvatten. Exact drie uur deed ik erover om op de wei te raken. File op de ring van Antwerpen, aanschuiven in Werchter, geen cash geld bijhebben om de parking te betalen, helemaal terug moeten rijden naar Haacht om geld af te halen, terug aan te schuiven om de parking op te rijden, 20 minuten wandelen, nog eens lang aanschuiven aan de inkom… Laat ons zeggen dat ik me behoorlijk vragen begon te stellen over de zin van deze onderneming. Nu, ruim op tijd was ik wel. Geen interessante bands te spotten, dus dutje tijdens White Lies. Royal Blood erna meegepikt. Conclusie: de perfecte festival band. Me in positie zetten om James Blake en daarna Radiohead vanop de perfecte plek te kunnen aanschouwen. De Royal Blood fans dropen na het concert massaal af van de voorste gelederen. Plaats genoeg kwam er dus vrij…
James Blake stond al lang op mijn lijstje. Blij dat ik hem eindelijk eens kon zien. Wat ik ervan vond lees je in De Morgen. Een review waar ik me nu eens wel ik kan vinden.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. De verwachtingen waren, zoals je wel kon bevroeden, hoogspannen. Erg hooggespannen. En dat is eigenlijk nooit goed. Dan kan het alleen maar tegenvallen. Wel, Radiohead was nog beter. Radiohead was fenomenaal van begin tot einde. Geen enkele dip. Alleen maar bevlogen, magistrale versies van nummers die lieten zien waarom Radiohead eenzaam aan de top van de muziek staat. Die laten zien waarom bands als Radiohead ervoor zorgen dat muziek blijft evolueren.
Ok, ik geef wel toe dat de omstandigheden ideaal waren. Het weer was perfect: geen voorspelde regen, niet te warm, niet te koud. Ik stond op één van de beste plekken op de wei. Recht voor het podium, een tiental meter publiek voor me. Niet te dicht, niet te ver dus. Het geluid was perfect, loepzuiver. Die enkele keer dat het geluid even weg viel bedekken we graag met de mantel der liefde. Een sportpaleis kan dergelijk geluid niet voortbrengen. Zelfs het publiek rondom me was aangenaam én helemaal mee met de muziek. Recensenten die schreven dat het publiek niet mee was, afhaakten… hebben in ieder geval al ongelijk, ja jij ook Nieuwsblad. Ik kon ver rondom me enkel enthousiasme ontwaren. En ik merkte dat de band dat ook ondervond. Die band die echt in bloedvorm verkeerde, goedgeluimd was en opvallend veel contact met het publiek zocht. Naar Radiohead normen, dat dan weer wel. Ik las deze week nog een artikel waarin de schrijver het feit hekelde dat Radiohead steeds zo in zichzelf gekeerd was, zo ernstig… Daar bleek deze avond alvast niets van te kloppen. Alleen Jonny Greenwood misschien wiens gigantische bles contact sowieso onmogelijk maakte.
Vijf minuten te vroeg begon Radiohead aan zijn set. Geen minuut te vroeg. En bam, het was al onmiddellijk prijs. Kippevel, ontroering. Een wonderlijk mooi, zeer fragiel uitgevoerd Daydreaming weerklonk. De belichting versterkte de impact van het nummer nog meer. Erna trakteerde de band ons op Lucky uit het 20 jarige OK Computer. Op de redactie.be riepen ze voor hun verslag de hulp in van Kirsten Lemaire, werkzaam op de jongerenzender Studio Brussel. Lemaire vertelde enthousiast dat er wel 3 nummers uit Ok Computer werden gespeeld. Nu denken ze bij de redactie.be waarschijnlijk dat er bij Studio Brussel nog steeds muziekkenners rondlopen. Die tijd ligt al lang achter ons. Radiohead zou zo maar eventjes 7 nummers uit dat meesterwerk spelen. De redactie.be berichtte ook, net als tal van andere media, dat Radiohead te vroeg stopte. Ook dat is onzin. Ja, er werd vooraf aangekondigd dat Radiohead tot 1u zou spelen. Ten eerste begonnen ze zoals gezegd al vroeger en wie de setlists van vorige concerten erop naslaat ziet dat Radiohead wel degelijk een volledige set speelde. Het Nieuwsblad durfde zelfs het volgende te schrijven: “…Zeker niet wanneer op het einde ook nog de verwachte tweede bisronde, waar mogelijk nog enkele hits te horen zouden zijn, wegviel en de band er een half uur te vroeg mee ophield.” Radiohead speelde een tweede bisronde én hield er dus niet te vroeg mee op. Een zekere Serge S. vond dan weer dat Radiohead te lang speelde. Maar diezelfde Serge S. had het in zijn artikel ook over Karma Chameleon waarmee hij Karma Police blijkt te bedoelen. Waarmee dan ook weer alles over Serge S. gezegd is.
Radiohead speelde alles behalve te lang. Ze hadden gerust nog langer mogen doorgaan, maar te kort, nee dat ook weer niet. Op Glastonbury speelden ze Creep (waar ik, geef ik toe, ook stiekem op hoopte), Exit Music (waar ik ook op hoopte), Street Spirit, Fake Plastic Trees, There There,… Allemaal niet op Werchter, ook geen National Anthem of Talk Show Host.
Maar de 24 nummers die ze wel speelden waren perfect, vaak beter als op plaat. Genoeg parels uit ouder werk zoals Paranoid Android en No Surprises. Een heerlijk uitgebeend Idiotheque. Een magistraal, bezwerend Identikit. Everything In It’s Right Place dat ontaarde met een door de mangel gehaalde stem van Thom Yorke. Een bloedmooi Pyramid Song. Een ingetogen You and Whose Army?. Parel na parel. 2uur en 10 minuten lang in extase was ik. Het ultieme Karma Police sloot de avond af en ontaarde zelfs in een heuse sing-a-long. Dank u Radiohead!
Een journalist van het gerenommeerde muziekblad NME was erbij in Glastonbury én in Werchter. Hij schreef: ‘Yes, I was at Glastonbury, but when someone asks when Radiohead were at their best I shall say ‘Rock Werchter 2017 – I was there’.
I was not at Glastonbury, but at Werchter, yes, I was there too!! Wat kan ik daar dan tegenin brengen, niets.
Dus als Radiohead volgend jaar weer op Werchter staat, dan twijfel ik niet meer. Ik ga.
Wie het uit de mond van een echt muziekjournalist wil horen, de enige die echt iets zinnigs wist te zeggen over het concert. Lees het verslag van Dirk Steenhout in Focus Knack: “Het geheim van Oxford’s Finest is wellicht dat de band al meer dan dertig jaar in dezelfde bezetting opereert en het een organisme is geworden dat met één hoofd lijkt te denken en te handelen. Radiohead is een groep Buiten Categorie, dit concert een waanzinnige artistieke prestatie. En daar wordt niet over gecorrespondeerd.”
De andere kranten en bladen kwamen niet verder als “te vroeg gestopt, wel goed maar eigenzinnig, te moeilijk,…” Radiohead is niet moeilijk of eigenzinnig. Radiohead is geen band die avond na avond dezelfde set speelt. Radiohead is geen band met hits maar een band met echte albums. Albums die evolueren net als de bandleden evolueren. Uit dat rijke oeuvre dat Radiohead de voorbije meer dan 25 jaar bijeen schreef plukken ze avond na avond de parels waarvan ze dan, op dat moment vinden dat ze ze moeten spelen. Zo zouden er veel meer bands moeten zijn. Van Kings of Leon zijn er al meer dan genoeg.
de set:
Daydreaming
Lucky
Ful Stop
Airbag
15 Step
Myxomatosis
All I Need
Pyramid Song
Everything in Its Right Place
Let Down
Bloom
Identikit
Weird Fishes/Arpeggi
Idioteque
You and Whose Army?
Bodysnatchers
2 + 2 = 5
Encore:
No Surprises
Nude
Climbing Up the Walls
Paranoid Android
Reckoner
Encore 2:
My Iron Lung
Karma Police
uw popkenner
Hoi Popkenner, ik was op BKS, en dat was ook een set om duim en vingers van af te likken. Ik heb er helaas te weinig van kunnen genieten, wegens te moe, niet op de correcte plaats voor het podium. Er was geen Creep maar wel Exit music … for a film, eerst alleen Tom, daarna bijgevallen door zijn band.
Ik kan je alleen maar bijtreden in wat je hier allemaal met veel liefde voor het Nederlands neerschrijft in cyberspace.
Ja ik heb op ticketswap gekeken, wou Radiohead ook op Werchter zien omdat ik niet ten volle had kunnen genieten op BSK. Ben uiteindelijk niet gegaan. Had het toch moeten doen …
Zo komen vast nog een keer 🙂