Vorige week waren het de Radio 1 Sessies. Ik heb er geen enkel van gezien. Wegens omstandigheden heet dat dan. Ne mens kan immers niet overal tegelijk zijn he.
Achteraf dan maar wat fragmentjes bekeken. Vooral spijt dat ik niet bij de sessie van het Zesde Metaal ben geraakt. Leuke en verrassende samenwerkingen en dito versies van songs leverde dat op.
Deze bijvoorbeeld.
Dan moet deze popkenner bekennen dat “Daar gaat ze” een onvervalste Vlaamse klassieker is.
Of deze.
Pixies versus Gorki.
Altijd al een zwak gehad voor dit nummer. Blij dat dit nog eens van onder het stof is gehaald. Leve Luc De Vos. Oh ja, binnenkort is het weer Vosdag in Gent, zondag, ah ja.
Nog een opvallende cover ontwaard deze week. Al had die niets met de Radio 1 sessies te maken. Maar met het heengaan van één van mijn allergrootste helden. Top 3 sowieso. Meneer Leonard Cohen.
Zowel in het, overigens geweldige, Culture Club op Canvas als op Studio Brussel brachten SX Hallelujah. Weer Hallelujah dacht ik even. Maar prachtige versie en ja, nog steeds een pracht song. Wat muziekkenner Mark Erkens nadien over het nummer wist te zeggen was hoogst interessant. Maar bekijk de betreffende Culture Club aflevering vooral zelf.
Het nummer geef ik hier nog mee.
Nog even terug naar Het Zesde Metaal. Zij zorgden niet alleen voor een fijne Radio 1 Sessie maar ook de nIeuwe plaat Calais, die is weer verdomd mooi. Ik vind het Westvlaams hoe langer hoe meer een wereldtaal worden en dat alleen al door Wannes Cappelle. Naar de Wuppe, de nieuwe single, hoe meer ik er naar luister hoe beter die wordt. Titelnummer Calais, ja over die jungle, zeer aangrijpend. En zo kan ik nog even verder gaan.
Naar aanleiding van die Radio 1 Sessie stelden ze ook een Spotify lijst samen met favoriete nummers. Heerlijke lijst. Had voor een zeer groot deel van mij kunnen zijn. Wat me doet vastellen dat ik met Wannes wel eens een avondje op café zou willen hangen. Lijkt me zeer aangenaam. Ik zal het zelfs anders zeggen, moest ik homoseksuele gevoelens hebben hij zou me waarschijnlijk kunnen krijgen. Denk ik toch. We hebben een gemeenschappelijke vriendin, dus he, dat moet binnenkort toch wel eens kunnen zekers. Dan heb ik het weer over dat avondje op café. Niets meer dus.
Wie dan weer niet op die Spotify lijst voorkomt is Leonard Cohen, waar ik het ook al net over had. Bij mij had die er dus ongetwijfeld wel opgestaan.
Aan zijn verscheiden zijn er, net als aan Dylans Nobelprijs, reeds veel woorden vuil gemaakt. Ik kan wederom de woorden van Marc Didden aanbevelen.
Wat ik nog kwijt wil is wat persoonlijke anekdotiek.
Bij ons thuis werd vroeger amper tv gekeken. Mocht gewoon niet. Vermits ik niet van het rebelse type ben ging ik daar niet publiekelijk tegen in het verzet.
Bij ons thuis hadden wij ook geen centrale verwarming, heel ons huis werd door houtkachels verwarmd. Heel ons huis is wat overdreven. De slaapkamers niet, daar was het in de winter gewoon ijs en ijskoud.
Maar kom, wat ik wil zeggen. De mooiste herinneringen die ik heb uit mijn kinderjaren zijn die van de lange winteravonden waarbij de houtkachel aangenaam gloeide, ik in een hoekje van de zetel zat met een boek (ik was een heuse boekenwurm) en de diepe stem van Leonard Cohen die op de achtergrond zong over Suzanne of lange blauwe regenjassen. Als ik soms heimwee heb aan vroeger zijn het aan die momenten. Hij is voor een groot stuk de stem van mijn kindertijd.
Toen ik hem die eerste keer zag in Brugge. De hele dag goot het. Leonard Cohen beklom het podium daar in het Minnewaterpark en… de hemel trok open. Een magisch, goddelijk moment zelfs. Wat volgde was één van die concerten die heel, heel veel indruk op me hebben gemaakt. Wat een charisma, wat een stem, wat een teksten, wat een muziek. De term held is voor hem uitgevonden.
Hij is de enige die me keer op keer op keer kippenvel, tranen in de ogen bezorgt, zonder moeite zelfs.
En Wannes Cappelle, die is tegenwoordig een goeie tweede.
traantjes wegpinkend,
uw popkenner
ps: Oh ja, morgen zit Wannes Cappelle en zijn Zesde Metaal in Culture Club. Naar het schijnt zullen zij die Luc De Vos hommage nog eens fijntjes herhalen! Kijken is de boodschap.
november maakt een mens al eens melancholisch…. wederom een mooi stukje “blogèzie” … <== nieuw woord uitgevonden enkel en alleen voor dé enige echte popkenner…. die alles wat leeft en #fomo en #jomo en #yolo- gewijs aan ons passeert …zo lyrisch weet te omschrijven dat het lijkt dat je er toch altijd een klein beetje bijwas. gegroet mijn vriend…
stem van mijn kindertijd…… mooi gezegd en waarlijk een inspirerende titel voor een schilderij
Maar popkenner toch, het Westvlaams, zukke schone taele, altijd al een wereldtaal geweest …
Alweer een zeer mooie bijdrage van jou aan het muzieklandschap