Critici zouden over “One More Time With Feeling” negatief kunnen gaan doen en beginnen zeuren over lijkenpikkerij, over het ego van Nick Cave, is het wel nodig over zo’n gevoelig onderwerp als de dood van een zoon een film te maken ter promotie van een plaat en ga zo maar verder en voort.
Wat ik wel weet is dat een week na het bekijken van de film die nog altijd blijft nazinderen. Ik wil een samenhangend geheel neerpennen maar slaag er maar niet in… Een poging dan maar.
https://www.youtube.com/watch?v=svru1jNLIK8
Wat dus helemaal kon mislopen is verworden tot een bloedmooi, aangrijpend portret met verschillende lagen.
Wat we te zien krijgen is een making off van een plaat, die de titel “Skeleton Tree” meekreeg, die in zeer moeilijke omstandigheden is ontstaan. Een plaat die niet anders kon gaan dan over de dood en het gemis van Arthur Cave. Nick Cave die tegen zijn zin een overdub van zijn stem moet doen en vaststelt dat hij het niet gezongen krijgt, dat hij de akkoorden niet meer weet.
Wat we te zien krijgen is een making off van de making off van de plaat. Dit levert bevreemdende beelden van Nick Cave aan de piano met daarrond een spoor, in een cirkel waarop een camera staat die steeds maar weer rond Nick Cave cirkelt.
Wat we te zien krijgen is Nick Cave de muzikant maar ook de mens. Dat is voor een icoon, die Cave is, best uniek te noemen. Een mens zelfs die een trauma te verwerken krijgt die een mens niet verwerken kan: de dood van een kind.
We krijgen Nick Cave te horen in voice over, geïnterviewd in de wagen, geïnterviewd aan tafel. Naargelang de film vordert krijgen we eerst nog de Nick Cave van de cryptische, poëtische uitspraken te horen. Maar langzaamaan legt hij hoe langer hoe meer zijn hart bloot en zegt hij gewoon waar het op aan komt. Hij zit met een immens verdriet dat hij een plaats moet zien te geven in zijn leven. Een leven dat nu helemaal anders is dan ervoor en ook voor altijd anders zal blijven. Als hij in de spiegel kijkt ziet hij een persoon die hij niet meer is.
Hoe begin je aan een plaat na het meemaken van zo’n trauma?
De man met de grootse fantasie, wat hem tot één van de grootste songschrijvers ter wereld maakt, was lamgeslagen. Waar kan je nog over schrijven na zo’n gebeurtenis?
Nick Cave gelooft niet meer in rechtlijnige verhalen. Elk verhaal wordt banaal.
Dankzij de steun van zijn Bad Seeds lukt het hem toch aan de slag te gaan. “Look at him” hoor je Nick Cave zeggen terwijl Warren Ellis, sinds ettelijke jaren zijn muzikale rechterhand, zijn luitenant, zijn steun en toeverlaat, de man die de songs van de meester helpt inkleuren, in beeld komt. Nick zegt onomwonden dat hij niets zou zijn zonder hem. Dit is een openlijke liefdesverklaring en bewijst des te meer dat de Bad Seeds en vooral dan Warren Ellis meer zijn dan een begeleidingsband. Dit zijn vrienden, soulmates, die de meester in deze duistere tijden bijstaan en hem helpen een magistraal album te maken over een groot verlies.
Het einde van de film is veelzeggend. Iedereen die meehielp aan de film: Bad Seeds, cameraman, hulpje, regisseur, vrouw en overlevende zoon… zij worden allen op dezelfde manier geportretteerd. Eén voor één. Dit is één hechte groep met hetzelfde doel… een plaat maken die zo goed kan zijn als maar kan.
Ook Nick’s vrouw Suzie komt aan het woord en zijn zoon Earl, tweelingbroer van.
Hoe hartverscheurend is de scene waarin Suzie het kunstwerk laat zien dat Arthur had gemaakt met daarop… de plek waar hij is verongelukt. “Waarom is de kader toch zwart” horen we Suzie vertwijfeld afvragen en “Ik mag nu niet huilen”. Nick Cave, de man van het woord, zit erbij en weet niets uit te brengen, verslagen.
Bovenal is deze film een portret van een gezin dat beslist niet weg te kwijnen in zijn verdriet. Maar besluit verder te leven en hun verdriet, het gemis een plaats te geven. Ze doen verder waar ze goed in zijn. Suzie ontwerpt kleren en Nick… die maakt een plaat… Een plaat die verre van vrijblijvend is. Een plaat die niet anders kan dan binnendringen en u helemaal uit het lood slaan. Ik weet niet hoe vaak ik de plaat zal opleggen. Het dan droog houden kan ik nu niet zal ik nooit kunnen.
“Skeleton Tree” is een plaat die nog lang zal nazinderen net zoals “Blackstar” van David Bowie dat ook nog steeds doet. In de plaat zit weinig zeer weinig kleur en hoop. In de film kan er gelukkig af en toe nog wel gelachen worden.
“One more time with Feeling” is bovenal een film die handelt over liefde en leven, vooral leven.
Over hoe dit gezin met verlies omgaat kan enkel maar met respect het hoofd gebogen worden.
Wanneer de film gedaan is en we de zaal verlaten en het besef komt dat we ons in het oord van verderf: de Kinepolis bevinden en een platenhandelaar met die nieuwe van Nick Cave staat te zwaaien voel ik me vies.
Deze film zou daarom door iedereen, heel de wereld gezien moeten worden. Thuis, in de zetel, samen met die mensen die er echt toe doen.
Zodat je na het zien van de film elkaar kunt vastnemen en beseffen dat je leeft, echt leeft en dat je alles maar dan ook alles uit dit ene leven moet halen samen met die mensen die er echt toe doen.
De wereld zou er heel wat beter uit zien…
