De twee grootste, belangrijkste bands ooit zijn bij nader order nog steeds The Beatles en The Rolling Stones. Beide bands zijn begin jaren zestig opgericht. Van beide bands zijn de afgelopen maanden documentaires verschenen over hun tournees.
Van The Beatles verscheen een docu over hun gehele tourbestaan, van The Stones over hun laatste tour.
Belangrijk verschil. The Beatles stopten met touren in 1966, vijftig jaar geleden dus. The Rolling Stones hielden hun voorlopig laatste tour afgelopen jaar. vijftig jaar, ik herhaal VIJFTIG jaar na de laatste van The Beatles.
Je hebt Stones fans en Beatles fans. Ik ben fan van beide al gebied de eerlijkheid te zeggen dat ik toch altijd meer naar The Stones dan naar The Beatles heb geluisterd. The Stones waren mijn eerste grote muzikale liefde. Ik weet nog goed het moment waarop een neef een cassetje op mij kamer liet horen met daarop Paint it Black van the Stones. Opgenomen van de radio, zeer slechte kwaliteit. Maar ik stond perplex. Het was de eerste keer dat ik echt door een nummer door elkaar werd geschud. Ik heb in mij jonge jaren veel, zeer veel naar The Rolling Stones geluisterd. Heb ze drie maal live gaan zien. De laatste jaren zette ik hun muziek nog maar zelden op. Hun vorige plaat A Bigger Bang, uit 2005 alweer, heb ik zelfs nooit helemaal beluisterd. Met reden.
Maar afgelopen voorjaar hielden deze krasse zeventigers dus een tour in Zuid Amerika. Over dit gebeuren werd de puike docu met de veelzeggende titel “Olé, Olé, Olé!: A Trip across Latin America” gemaakt. Deze werd onlangs op Canvas uitgezonden.
Ik dacht de zoveelste concertregistratie te zullen aanschouwen, maar hé, het was meer dan dat.
We volgden The Stones dus op hun doortocht doorheen Chili, Uruguay, Argentinië, Brazilië, Peru, Colombia, Mexico.
In sommige van die landen was het de eerste keer dat The Rolling Stones halt hielden. Dat was meteen de kern van het gebeuren. Al deze landen werden jaren onder de knoet gehouden door dictators. Muziek van onder andere The Stones waren er jaren verboden. Wie betrapt werd met hun muziek vloog achter de tralies. Voor velen waren deze concerten meer dan gewoon een concert. Het werd een emotioneel gebeuren. Zo kwam het dat we anno 2016 beelden te zien kregen van duizenden mensen die hun emoties niet meer te baas konden, mensen die keken naar een stelletje bejaarde zeventigers. Toestanden als in de jaren 60 maar dan nu, en met bejaarden. The Rolling Stones zelf bleken ook behoorlijk onder indruk. Nu als je het over The Stones hebt is het woord bejaard behoorlijk denigrerend. Als je Mick Jagger op zijn 73ste nog steeds als een jong veulen over het podium ziet hollen kan je enkel maar onder de indruk zijn. Dit kan ik niet, heb ik nooit gekund en zal ik nooit kunnen. Respect! Vooral in Argentinië bleken er hele hordes rabiate fans die zelfs een soortement gemeenschap, hadden opgericht. Trots droegen ze hun titel van “Rolinga”.
De film werd opgebouwd naar dat ene concert, de afsluiter van de tour. The Rolling Stones zouden als afsluiting als allereerste rockband ooit een concert geven in Cuba, Havana. Regelmatig werden we vanop de tour doorgeseind naar het zenuwcentrum van de organisatie. Tot voor enkele weken voor het concert was het nog niet duidelijk of het kon doorgaan. Wanneer president Obama beslist om Cuba te bezoeken net op de dag dat The Stones er hun concert willen geven is het hek helemaal van de dam. Snel beslissen om het concert dan maar uit te stellen.
Onvoorstelbaar toch dat deze oude rockers, die het allang niet meer voor het geld en de roem moeten doen, echt alle moeite doen om toch maar dat concert in Cuba te kunnen spelen. Een concert dat nota bene gratis is. Die vraag bleef wel onbeantwoord. Betaalden The Rolling Stones heel het concert uit eigen zak? Trakteerde Raul Castro zijn onderdanen op dit concert. Waren er sponsors in het spel? Dat laatste zal, gezien Cuba nog steeds communistisch is, waarschijnlijk zeer onwaarschijnlijk zijn.
Het is natuurlijk al lang geen geheim meer dat het concert er effectief kwam. Heerlijk om zien hoe deze Stones toch een zekere vorm van onzekerheid, van zenuwen aan de dag legden. Mick Jagger die aan Charlie Watts vertelt terwijl ze naar het podium kuieren dat hij publiek al heeft bekeken en dat het er behoorlijk festivallerig uitzag.
In elk land dat ze aandeden kregen we de lokale bevolking te zien die voor The Stones iets van hun eigen volksmuziek ten berde gaven. Het deed soms wat geforceerd aan omdat het hoogstwaarschijnlijk ook geforceerd was.
Het mooiste moment was wanneer Mick en Keith, al meer dan 50 jaar het bekendste songschrijverduo ter wereld, bloedbroeders en beroepsruziemakers, herinneringen ophaalden aan een reis die ze ooit in de jaren 60 maakten naar Brazilië. Hun toenmalige vriendinnen Anita (Pallenberg) en Marianne (Faithfull) waren er ook bij. Ze vertelden met een grijns op hun gezicht over nachtelijke jampartijen waaruit dan Honky Tonk Women zou zijn ontstaan. Gezeten in een kleedkamer voegden ze dan maar de daad bij het woord. Keith nam zijn gitaar en zette Honky Tonk Women in, Mick volgde gretig met zijn stem. Hoe geweldig is dat. Deze twee oude jongetjes die even nonchalant laten zien waarom zij nog steeds de grootste zijn.
Ook nog iets wat opviel. Zoals gezegd moeten ze het niet meer doen voor het geld of de roem. De reden waarom ze nog steeds met hun reusachtige rock ‘n’ roll circus de baan op gaan zie je daar op dat podium. Stuk voor stuk staan ze daar allemaal met een grijns op het gezicht. Nemen elkaar geregeld eens vast. Deze knapen spelen al 55 jaar rock ‘n’ roll, only because they like it!!! En nog steeds a lot zo te zien.
En ja mijn hart voor The Stones begint toch weer wat sneller te slaan. Ze hebben een nieuwe plaat uit. Eén met enkel bluesnummers, allemaal covers. En zo is na 55 jaar de cirkel rond. Ooit begonnen ze door bluesnummers te coveren. Ik geloof niet dat de plaat iets essentieels aan hun oeuvre zal toevoegen. (Dat zal pas gebeuren als een extra producer aan boord durven hijsen, Jack White, om maar iemand te noemen.) Maar een eerlijke plaat is het dan weer wel. Toch maar kopen misschien en die concertregistratie van dat concert in Havana misschien toch ook maar. Wie had durven denken dat ze na 55 jaar bestaan nog een echt historisch concert zouden spelen, voor een uitzinnig publiek van 500.000 Cubanen…
Voila, dan zal ik nu eens aan die docu over The Beatles beginnen. Hierover ongetwijfeld later meer…
uw popkenner
Beste Popkenner,
Ik heb de docu ook gezien. Natuurlijk! Ben stones fan in hart en nieren. Dat honky tonk moment is echt straf. Vakmanschap van twee krasse knarren waar weinig tegenop kan. Dan zit ik bijna met tranen in de ogen te kijken. Zo wil ik ook oud worden ? Maar, waarom, waarom, vullen die niet een hele plaat met dat spul? Al dan niet met nieuw materiaal. Is mij een raadsel. Ik koop die blues plaat voorlopig niet … ik hoop op beters … waarschijnlijk tevergeefs … hoewel, ze gaan alweer in eenzelfde kamer zitten … da’s al een begin … wie weet! Voorlopig geniet ik van de liveregistraties ten tijde van striped. De dvd van hun concert in de Paradiso is echt smullen. Te leen als je wil, je weet me wonen ?
Je trouwe volger,
H.