Een mens moet af en toe eens van job veranderen. De focus verleggen. Het leven boeiend houden. Ik ga me vanaf nu toeleggen op het aanbieden van busreizen. Siteseeing tours, met mezelf vooraan in de bus; door de micro, met al dan niet een teveel aan intonatie, verwoorden wat er te zien is.
Om niet helemaal met mijn verleden van popkenner te breken zal mijn eerste reis muzikaal gerelateerd zijn.
De bus zal ons naar de Franse kusten van Normandië brengen. We gaan ons nu eens niet focussen op D of andere dayen maar ons toeleggen op de Belgische muzikanten die er het afgelopen jaar hun heil zochten.
En dat blijken er nogal wat geweest te zijn. Een busreis waard quoi.
Sylvie Kreusch bracht onlangs debuutplaat (haar plaat met Soldier’s Heart en haar werk bij Warhaus laten we nu even buiten beschouwing) Montbray uit, genoemd naar het Normandische dorpje waar ze de nummers van haar plaat schreef en opnam.
Montbray is een zwoel werkstuk waarin ze de breuk met Warhaus en Balthazar frontman Maarten Devoldere van zich afschrijft, zingt en danst.
Antoine Wielemans, frontman van het Waalse Girls in Hawaii bracht ook recent zijn debuutplaat onder eigen naam uit, getiteld Vattetot. Genoemd naar het Normandische stadje Vattetot-sur-Mer waar hij de nummers van de plaat schreef.
Wielemans maakt voor het eerst een Franstalige plaat met mooie, ingetogen nummers.
Ook trots van Kalmthout en bij uitbreiding van heel Vlaanderen, Laïs, trok naar Normandië, voor het eerst als duo, om er nieuwe nummers te schrijven voor een plaat die ergens in het najaar van volgend jaar zou moeten verschijnen. Het dorpje waar zij zaten houden we nog even voor ons omdat we daarmee anders de titel van hun plaat al zouden verklappen.
Mooneye bracht ook recent hun debuutplaat uit getiteld Big Enough. Zoals u al kan vermoeden betreft het hier geen naam van een Normandisch dorpje. De plaat is dan ook niet in Normandieë geschreven of opgenomen. Wel trokken de heren van Mooneye naar deze prachtige streek om er de foto’s voor de hoes te maken. De woeste, indrukwekkende Normandische kust met restanten van bunkers waardoor we onbewust toch nog bij Wereldoorlog II zijn aanbeland.
Om de busreis nog interessanter te maken zou ik een oproep willen doen aan alle Belgische muzikanten en bands die plannen hebben een nieuwe plaat op te nemen: trek naar Normandië, zonder u af in een onooglijk dorp en schrijf er je plaat. De inspiratie loopt er van de muren. Noem de plaat gerust naar het betreffende dorpje waar je zal zitten. Ik beloof jullie het dorp mee op te nemen in mijn tour.
Voyage, voyage… tot op de bus
Uw popkenner reisleider
