Heb je het al gehoord?
Nee!
Wat?
Moondog.
Moondog?
Ja Moondog.
Nee. Wat?
Zijn geest is neergedaald…
Och…
Nee
Ge meent het ni
Hier bij ons
Allez
tis ni waar
Allez
Amai
Ploem ploem
(zeer vrij naar Paul Van Ostaijen)
Om maar te zeggen dat de geest van Moondog waarlijk rondwaart in onze contreien dezer dagen. Het begon naar het schijnt allemaal ergens in september vorig jaar toen enkele bands werden aangezocht door de organisatie van Leffinge Leuren om zich te buigen over het repertoire van Moondog.
Maar voor we hierop verder gaan misschien kort even duiden wie Moondog nu weer eigenlijk was.
Moondog was een straatmuzikant in het New York van de jaren 60. Men kon hem vooral vinden in 6th Avenue. Moondog componeerde zijn eigen muziek. Moondog was blind. Moondog ging gekleed als viking. Vandaar zijn bijnaam: The Viking of 6th Avenue. Moondog zijn muziek werd geïnspireerd door Idiaanse muziek, ritmes. Moondog ontwikkelde zelf instrumenten zoals de ‘Oo’ en de ‘Trimba’. Moondog inspireert Stef Kamil Carlens in de jaren 90 tot de naam van zijn band: Moondog Jr. Moondog is de man die Stef Kamil Carlens opbelt en hem aanraadt de naam van zijn groep te veranderen want dat het anders wel eens financieel pijn zou kunnen doen. Carlens gaat op zoek naar een nieuwe naam: Zita Swoon wordt geboren. Moondog sterft in 1999 in Duitsland.
Ik had ooit eens een cd van Moondog gekocht, een compilatiealbum. Ik wilde wel eens weten wie de man was waar Moondog Jr zijn naam aan te danken had. Ik moet zeggen dat ik nooit echt veel naar de cd had geluisterd.
O ja, heel binnenkort, op 26 mei, zal het 100 jaar geleden zijn dat hij geboren werd. Dergelijke data nopen al eens tot een feestje, een herdenking.
In september daar in Leffinge was ik er niet bij wat ik behoorlijk jammer vond. Maar Hey, bij twee van de vier bands viel het Moondog gegeven zo mee dat ze er een vervolg aan breiden.
Een vriend deed onlangs denigrerend over coverprojecten en zeker als het over speciaal samengestelde bands ging. Ik ben het daar niet helemaal mee eens. En al zeker niet na het bekijken van de band waar ik het zo dadelijk over ga hebben. Als een groep er zo in slaagt om de muziek van, in dit geval, Moondog, onder de aandacht te brengen en de mensen er zo toe aanzet de muziek van Moondog te ontdekken is het bestaansrecht al legitiem.
Ik had onlangs het genoegen om in de Nijdrop verzeilt te raken. Een jeugdhuis ergens in Opwijk. Voor wie Opwijk niet weet liggen. Dat is normaal. Ik weet het nog steeds niet.
In de Nijdrop traden Roland & friends op. Roland dat is Van Campenhout, de godfather of Belgian Blues. De friends dat zijn Serge Feys (de maestro), Isolde Lasoen, Patrick Riguelle, een bassist die niet Mirko Banovic was en nog twee jonge blazers die behoorlijk konden wel euh… blazen. Een allstar band als ik het hier zo zie staan. Roland en friends is een misschien wat ongelukkig gekozen naam vooral omdat Roland absoluut niet de meest opvallende verschijning was. Op muzikaal gebied dan toch, vestimentair gezien kon je er niet naast zien. Het was Riguelle die het contact met het publiek onderhield en Isolde die de band leidde en stuurde. Dat alleen al was mooi om zien. Van de eerste tot de laatste noot was ik onder de indruk van de muziek, die dus van Moondog bleek te zijn, en van het muzikaal vakmanschap! Wow!! Op de bezwerende ritmes was het moeilijk stilstaan wat ik dan ook niet deed. Al moet daar dan ook weer niet te veel bij worden voorgesteld. Een fikse heupwieg qua. Alles klonk behoorlijk fris zelfs met af en toe een portie psychedelica er door geroerd. Achteraf bleek het een soort try out te zijn. Wat er dus op wijst dat ze hier nog mee gaan optreden. Daar kan ik enkel maar blij om zijn. Ik raad iedereen aan om hier naar te gaan kijken moesten Roland en zijn vrienden ergens in de buurt komen optreden, binnenkort, wie weet. Ik geloof dat ik dan ook nog eens ga kijken.
Een dikke week later bevind ik mij in Het Bos (met hoofdletters en dus midden in Antwerpen gelegen). In die week is er veel gebeurd. Ik werd 40 en Prince stierf. Om maar te zeggen een week is niets maar er kan veel in gebeuren.
Daar in Het Bos trad Condor Gruppe aan. Een band die ik wel kan smaken. Zij brengen een mix van Morricone achtige soundtrack muziek met wat Shadows wat surf er door gedraaid. De laatste tijd durfden ze al eens blazers mee te nemen tijdens hun concerten. En dat kwam nu dus goed uit bij het brengen van hun ode aan Moondog. De ritmes zijn zeer belangrijk maar de blazers dus ook. Alhoewel enkele nummers overlapten met de set van Roland (het geweldige “Bird’s Lament” – een ode aan “The Bird, Charlie Parker” en het van menig ander band bekende “All is Loneliness”) klonk het allemaal toch helemaal anders. Alleskunner Milan Warmoeskerken wisselde gesmeerde gitaarpartijen af met extra percussie alsof het niets was. Condor Gruppe gaf aan de nummers een ware Condor Gruppe touch en maakte zich zo de Moondog nummers eigen. Knap!
Zij brachten hun versies zelfs ineens uit op vinyl! Met de heerlijke Moondog lookalike kop van bassist Jan Weygers als hoes!
Nu ik er zo over nadenk zou het mij zeer plezieren dat Roland en zijn vrienden ook hun versies op plaat zouden uitbrengen. Amai dat zou we zeer plezieren…
Ondertussen heb ik die cd van Moondog terug opgevist en ja, er staan heerlijke nummers op. Maar kort, zo kort vaak. “Bird’s Lament” duurt maar ruim één minuut. Zeer fijn dus dat de versies van Condor Gruppe en Roland een stuk langer duren want dat mag.
Dankzij projecten als deze worden figuren als Moondog van de vergetelheid gered en hebben we er ineens geweldige muziek bij! Wie durft hier nu denigrerend over te doen?
A howl to the moon,
Popkenner
Ps: Terwijl ik dit schrijf staat er “Ghost Radio” op van Black Flower. De sfeer van de plaat doet me eigenlijk aan Moondog denken. Maar dat kan ook aan het momentum liggen. Ritmes die duidelijk niet westers zijn en heerlijke blazers. De immer geweldige Jon Birdsong zit achter dit project. Een vriend bracht het onlangs aan en toen ik deze week de plaat in de Fnac zag staan heb ik die maar ineens blind gekocht. En nee, ik heb daar geen spijt van.
