Onder een loden hitte kuieren we door de stoffige, grotendeels verlaten straten van Clarksdale, Mississippi. We, dat ben ik met mijn kompanen Bjorn Eriksson en Alain Rylant.
We zijn de avond voordien in het stadje aangekomen. Als er één plek is die aanspraak mag maken op de titel home of the Blues is het wel Clarksdale. Deze stad ademt blues… Zeker nu…
We hebben er net een nacht in het roemruchte Riverside Hotel opzitten. Hier stierf Bessie Smith, Empress of The Blues. Hier logeerde Muddy Waters net voor hij naar Chicago zou afreizen om de muziek definitief te veranderen. Sonny Boy Williamson II kwam er. Ike Turner schreef er in de kelder Rocket 88 wat het begin zou inluiden van de rock ‘n’ roll.
The Riverside loopt over van verhalen, geesten. De voorbije nacht heeft indruk gemaakt op ons drie.
En nu wandelen we hier. In de verte zien we de Ground Zero Blues Club waar we gisteren de nacht begonnen. Tot een gigantisch onweer een vroegtijdig einde maakte aan onze avond.
Bjorn is op zoek naar een gitaar. Die heeft hij niet meegebracht van thuis. Een muzikant drie weken van huis zonder zijn instrument kan niet, zeker niet als er een nieuwe plaat op stapel staat en de trip gebruikt dient te worden om inspiratie op te doen. In Clarksdale vinden we een muziekwinkel. Gesloten. Een jongen die er rondhangt weet ons te vertellen dat de winkel waarschijnlijk rond de middag zal opengaan. We doden aldus de tijd door het stadje te doorkruisen. Af en toe duiken we een winkel binnen om even af te koelen onder de airco. Steeds opnieuw zijn we de enige klanten en worden we bevreemdend aangekeken, een enkele keer argwanend, een andere keer is er enthousiasme, nieuwsgierigheid. Niet elke dag komen er hier Europeanen uit een landje genaamd België op bezoek. Wanneer we een derde keer langs het muziekwinkeltje passeren is het eindelijk open. De jongen van eerder op de dag zit binnen en krijgt gitaarles van de eigenaar. De winkel is niet groot maar hangt vol instrumenten, vooral gitaren. Bjorn zijn blik valt al snel op een compact, wit gitaartje, een Stella blijkt. De gitaar is niet de beste die er te vinden is maar ze heeft iets. Het is tenslotte een echte Stella. Wanneer een Stella je pad kruist zeker wanneer je je in Mississippi bevindt kan je dat niet negeren. Stella is een legendarisch gitaarmerk. Het waren de goedkope en dus betaalbare gitaren die werden verkocht. In een arme streek als deze waar muziek een belangrijke rol speelde is het dan ook niet verwonderlijk dat er heel veel Stella gitaren aan de man werden gebracht. Veel legendarische bluesgitaristen die hier vandaan kwamen speelden dan ook op een Stella.
Kort erna zitten we in de wagen met een witte Stella tussen ons in.
Wat later stoppen we met de wagen bij Dockery Plantation. Hier woonde en werkte de beruchte Charley Patton. Bjorn kuiert langs de gebouwen en plukt aan de snaren van zijn Stella. Patton had ook een Stella.
De volgende ochtend zetten we ons in de zon op de porch van onze shotgun shack in Tallahatchie Flats. Bjorn laat zijn slide glijden over de snaren, Alain tikt het ritme mee met wat gevonden bestek.
Later zitten we aan het graf van de legendarische Robert Johnson. Bjorn zet zich naast het graf en speelt op zijn Stella, de bottleneck glijdt over de snaren. Alain tikt weer lekker mee. Ook Robert Johnson speelde op een Stella. En ik, ik geniet.
Later die dag belanden we in Indianola, we bezoeken het museum van King of The Blues: BB King. We leren dat Kings eerste gitaar een rode Stella was. 24 uur later passeren we Bentonia op onze weg richting New Orleans. Hier woonde Skip James die met Devil Got My Woman één van de mooiste nummers aller tijden maakte. We stoppen aan het Blue Front Café, een authentieke Juke Joint. De plek is jammer genoeg niet open, maar hier speelde Skip James al eens enkele decennia geleden. Op een Stella natuurlijk.
De reis zal verder gaan naar New Orleans en dan verder Louisiana in waar we ons onder zullen dompelen in de wereld van de cajuns.
Dansen en sjansen in de salles de dance. Ook hier is het heet.
Enkele maanden later krijg ik volgend nummer te horen.
De voorbode voor wat een nieuwe plaat zal worden. Ik denk dat ik stilaan klaar ben voor 2019! Het beloofd een zwoel, heet jaar te worden.
uw popkenner
