Ik zit dezer dagen volledig in de wereld van Ry Cooder. Hoe dat zo komt, daar zal ik het binnenkort ongetwijfeld over hebben. Donderdagavond kon ik volledig in die wereld blijven hangen met dank aan de slidegitaar van Geert Hellinckx (Stanton, BRZZVLL).
De in melancholie gedrenkte stem van Matt Watts, frontman van dienst, bracht ons dan weer in de wereld van Bonnie ‘Prince’ Billie.
Voer daar de forse drums van Maarten Moesen (Admiral Freebee) en de herkenbare, drijvende bas van Nicolas Rombouts (ex-Dez Mona) aan toe en je hebt zo wat het geluid van Matt Watts dezer dagen. Een geluid dat mij behoorlijk bekoort.
Hij stelde in de Arenberg zijn nieuwste plaat voor: “How Different it was when you were there”.
Ik volg Matt Watts al enige jaren. Ooit speelde hij in de tuin van een vriend. Dat was bevallen dus riepen we hem op om te komen spelen in een door ons voor “even terug tot leven gewekte” Motel Manifest in Heide.
Matt Watts trad er voor het eerst op met zijn toenmalige begeleidingsband The Galicos. Het was een mooi, breekbaar en tevens ook nog wat onzeker concert. Nu, vijf jaar en enkele albums later zag ik voor mij een zelfverzekerde artiest met een professionele, strakke band. De breekbaarheid is gelukkig gebleven.
Wie er toen, vijf jaar geleden, ook te gast was in ons motel was één van de special guests. Of liever twee van de special guests.
Bjorn Eriksson speelde er immers ook samen met Roland. Zijn hoogzwangere vriendin, Nathalie zong enkele nummers mee. Het koppel verhuisde kort nadien naar Heide.
Al vrij snel tijdens dit concert betrad Bjorn Eriksson het podium om een stevige gitaar en zang neer te zetten. Nathalie vervoegde de band om samen de huidige single Joanne te brengen. De drie stemmen van Matt, Bjorn en Nathalie blendden prachtig.
Niet toevallig denk ik dan dat de muzikale werelden van Matt Watts en Eriksson Delcroix raakvlakken vertoont zoals het ook op plaat aanwezige “Time turns an engine”.
Het was opvallend dat de gasten hier op het podium een veel grotere rol kregen toebedeeld dan die op de bijhorende plaat. Een rol die iedereen daar op dat podium meer dan goed lag. Dit maakte dit concert uniek waardoor we enkel maar kunnen hopen dat er een opname is gemaakt van dit concert die zal worden uitgebracht. Al zal die hoop vergeefs zijn vermoed ik. Wat vermoed ik wel vaststaat is dat de gasten er tijdens de komende tour niet bij zullen zijn. Laat dit voor wie Matt Watts nog niet zag zeker geen belemmering zijn want met zijn eigen topband staat hij er helemaal, en de nummers, die spreken voor zich, zelfs zonder gasten. Want wat een bassist/producer is die Rombouts, wat een gitarist is die Geert Hellings en wat een drummer die Maarten Moesen. Hoedje af!
Wie een ticketje kocht voor de op stapel staande tour van Stef Kamil Carlens mag wel stil hopen dat deze mee het podium zal opstappen met Matt Watts daar Watts het voorprogramma zal doen voor Carlens. Juich dus beste mensen.
Ook Carlens was dus één van die gasten. Hij mocht het einde van de set mee spelen. Ze speelden de folkclassic “Katie Cruel” en ook het prachtige, op de plaat aanwezige, “Many a Friend too kind”. Hopelijk wordt dit de volgende singel, want is een onvervalste instantklassieker. Het nummer zou perfect op “A Song about a Girls” van Zita Swoon passen. Ik moet zeggen dat ik enorm uitkijk naar het op til staande soloproject van Carlens. Ook opvallend hoe ook Carlens’ en Watts’ stemmen zo goed samensmelten.
Ik wil hierbij Matts feliciteren en bedanken dat hij er in is geslaagd al deze mensen samen te brengen.
En ja, het deed me iets om Bjorn Eriksson en Stef Kamil Carlens na al die jaren nog eens terug samen te zien daar op dat podium. Net in de week dat ik het op mooi wit vinyl gerereleasde album “I paint pictures on a wedding dress” van Zita Swoon kocht en me nog eens ongegeneerd verloor in die muziek. (tussen Ry Cooder door) Het afsluitende nummer dat uit de nieuwe voorstelling van Zita Swoon Group komt en werd opgedragen aan datzelfde Zita Swoon was dan ook een perfect slot. Watts doet immers mee in de laatste voorstelling van Zita Swoon Group “The Ballad of Erol Klof”. Ik zag de voorstelling nog niet, maar het nummer in gedachte hebbende, wil ik zeker gaan zien.
Het was ontroerend te zien hoe Matt Watts zijn muzikanten één voor één een knuffel gaf, een welgemeende dank voor het geleverde werk.
Mijn knuffel krijgen ze ook stuk voor stuk voor dit eerlijke, warme, mooie concert.
uw popkenner
Ry Cooder dus! Net in ijltempo z’n bio doorgelezen. Had het boek van de bib maar deze werd gereserveerd en moest dus tijdig terug. Ik hoop dat jij niet de oorzaak bent van een nachtje door lezen?! Groet H.
Ik zou niet durven…