Gisteren bezocht ik met mijn vrouw het festival M-idzomer in Leuven.
Het Museum M opende zijn deuren voor het festival. Ik was hier nog nooit geweest maar dergelijke festivalletjes kunnen op mijn welgemeende goedkeuring rekenen. Een puike affiche met verspreid over 4 dagen: Warhaus, SX, Het Zesde metaal, Stef Kamil Carlens, Tamino, Maceo Parker, Delvis!, John Scofield. In de binnentuin concerten van het beste wat de Belgische muziek dezer dagen te bieden heeft gecombineerd met een soul en jazzlegende. Niet slecht… Neem daar bij dat er in het museum zelf ook zeer veel te beleven viel van poetry slam, dans tot Kurt Overbergh die plaatjes draait. Dan wordt ik instant gelukkig. Wij aanschouwden Warhaus, die met We Fucked a Flame into Being toch nog steeds één van de betere platen van vorig jaar maakten en op het podium een dodelijk efficiënte combinatie laat zien bestaande uit coole dandy Maarten Devoldere, seksbeest Sylvie Kreusch en getalenteerd goudhaantje Jasper Maekelberg.
Enkele uren ervoor bezocht ik de Leuvense platenzaak Bilbo om wat rond te snuisteren. Ik was niet van plan veel geld uit te geven. Maar als ik dan de soldenbakken zie met de sticker 50% korting begin ik toch te graaien. Plots zie ik daar het Emmylou Harris meestermerk Wrecking Ball dat ze samen met Daniel Lanoye maakte. De Deluxe edition bestaande uit 3 X 180gr zwart vinyl met daarop de reguliere plaat en nog eens zo veel outtakes.
Deze namiddag waren vrouw en kinderen uit huis. Tijd om deze plaat op de te zetten en me te laten betoveren door de heerlijke stem van la Harris die zich songs als Wrecking Ball (Neil Young) en Every Grain of Sand (Dylan) eigen maakt. Vroeger te koop voor het niet weinige €47, nu dus in mijn bezit voor €23,5. Ik blij.
Terwijl verdiep ik mij in de geschiedenis van Paramount Records. Het legendarische platenlabel. Het trieste einde van dit label noopt mijn aandacht. Binnen een kleine drie maanden breng ik het verhaal achter dit label immers op het podium met het geweldige Les Blauw als live band. En ik heb nog wat onderzoekswerk te gaan.
En ineens voor ik het goed en wel besef kippenvel, vochtige ogen… Emmylou Harris had blijkbaar The Stranger Song van Leonard Cohen ingezet. Ik had het niet door. Of hoe echt geweldige muziek zelfs het onderbewuste bedwelmt. Dit is wat de kracht van muziek kan zijn. Snel gestopt met lezen en me helemaal op de muziek geconcentreerd. Wat een prachtversie van deze prachtsong! En dat blijkt dan een outtake te zijn, heeft de reguliere plaat niet gehaald.
(Deze versie is een andere dan de plaat)
Wie dus wat tijd en geld over heeft rep u naar Leuven en koop hem in de Bilbo want er waren nog exemplaren. The Stranger Song alleen al is het geld waard. En als je er dan toch bent spring ineens eens binnen op het M-idzomer festival, gewoon het plein oversteken.
Mooie muzikale momenten gegarandeerd daar in Leuven!
Gegroet
uw popkenner
