De zomer zit er bijna op maar het najaar ziet er alvast niet zo somber uit. Er is nu immers “Thilda”, de nieuwe plaat van King Dalton om de dagen door te komen.
Thilda is vernoemd naar de villa waar de plaat is opgenomen. Het toeval wil dat ik achter de hoek van de betreffende villa woon. Een goede vriend van mij maakte het prachtige artwork voor de plaat. Ik mocht een zeer zeer kleine doch door mijzelf behoorlijk gesmaakte bijdrage leveren tot het tot stand komen van dat artwork. Enkele bandleden manoeuvreren zich in mijn persoonlijke periferie… dus ja dan durf ik wel eens heel enthousiast te worden. Vooral omdat het gewoonweg een prachtplaat geworden is.
Dankzij voorgaande connecties had ik het geluk de plaat al te kunnen voorbeluisteren. Verschillende keren al moet ik bekennen.
De plaat begint met de twee stemmen van Pieter De Meester en Jorunn Bauweraerts (Laïs). Een mooie blend. Dan gebeurt er iets wat we nog niet gewoon zijn van King Dalton: een synth valt in. We zijn nog maar enkele seconden ver of een eerste catchy song is reeds ons deel. Prima live materiaal en een single in wording als ik mij even mag moeien. Naar het einde toe barst de songs dEUS-gewijs helemaal open.
Als er al een typische King Dalton song bestaat dan is dat “Sheperd’s Shadow”. Had perfect op de vorige plaat gepast.
“Revolution” begint met een soortement ijle Indiaanse kreet. Het nummer wordt voortgedreven door een funky baslijn. “We are the Children of the Revolution” klinkt het. Met T-Rex heeft dit gelukkig niets te maken. Zal live ongetwijfeld gensters slaan.
“1600” is naar mijn gevoel het hart van de plaat. Net als “Every Single One” dat op de vorige plaat was. Een prachtnummer qua. Die gebroken stem van Jorunn… heerlijk gewoon. Live staat dit nummer al langer op de set.
Op “A little Meditation” horen we dan weer welke invloeden Jonas De Meester van zijn Indië reis heeft meegebracht. Nog een hoogtepunt.
“Silver spoon” kent een heerlijk gitaarriedeltje maar wordt naar het einde toe letterlijk aan flarden geschreeuwd door een tot waanzin gedreven Pieter de Meester (vermoed ik dan weer). Fuck, zo goed!
In “”Wishing well” haalt Pieter De Meester de Stef Kamil Carlens ten tijde van Moondog Jr nog eens boven. Die vergelijking klinkt al eens meer bij King Dalton. Maar wie goed luistert merkt al snel dat King Dalton echt wel een eigen smoel heeft.
“When the Bad is gone” begint als een door bouzouki aangedreven folksong maar langzaamaan sluipen er hoe langer hoe meer funky soul invloeden in waarop het fijn bewegen is.
Bij mij gedijt de muziek van King Dalton het best als ik onderweg ben. Op de fiets in de auto. De muziek geeft me energie. Een leeg hoofd. Niet toevallig gaan de teksten bij King Dalton vaak over onderweg zijn, een reis aanvangen. De zoekende mens. Dat zijn we toch allemaal nietwaar? Ook zo in “Hunter’s Moon” waar we alweer heel wat funky ritmes horen met als stoorzender een overstuurde gitaar.
Geëindigd wordt er met het mooie, ingetogen “Hey Times”.
Bonustrack “Jewel Pleasures” kennen we van de serie Tom & Harry. Hopelijk zijn de mensen deze serie en zijn muziek nog niet vergeten zodat de verkoop van deze uiterst boeiende plaat stijl de lucht in gaat. King Dalton mag dan onder het label “alternatief” vallen en vele songs kennen weerhaakjes maar daaronder zitten eigenlijke prachtige popsongs die een heel groot publiek verdienen en bedoeld zijn voor massale consumptie.
Besluiten kunnen we dat King Dalton op hun tweede plaat zich nog steeds bedient van ettelijke muziekgenres maar toch als een mooi geheel klinkt. Het grote verschil met vorige plaat is dat het instrumentarium is uitgebreid. De plaat is nog veel rijker dan de voorganger.
Is er dan niets negatiefs te melden? Wel, die heerlijke baritonsax van Pieter De Meester had af en toe wat meer op de voorgrond gemogen wat mij betreft.
Kopen die handel en zeker gaan kijken de komende weken. Want King Dalton is vooral live een fenomeen! Kan je nog eens zelf vastellen wat voor een geweldige bassist Tomas De Smet wel is.
Groet, de Popkenner
ps: over een heerlijke teaser gesproken…
