Ik heb zelden de behoefte om uit te weiden over mijn toiletmomenten maar doe het nu toch maar even. Gisterenavond stond ik samen met mijn goede vriend, partner in crime, compagnon de route, Wim broederlijk naast elkaar in de toiletten van zaal Trix in Antwerpen.
Wim verzuchtte dat een concert van Jan Verstraeten terugbetaald zou moeten worden door de ziekenkas. En gelijk heeft hij.
Een mens maakt het niet genoeg mee en in deze donkere, onzekere tijden heeft een mens er dus des te meer behoefte aan.
Een concert van Jan Verstraeten blijkt je vol te pompen met zowel endorfine, serotonine, oxytocine, dopamine als fenylethylamine.
Ik was al langer fan van de muziek en bijhorende gecreëerde wereld van Jan Verstraeten. Een wereld waarin Mickey Mouse en vampiers broederlijk pinten pakken.
Een heerlijke wereld waarin Disney én horror (maar dan die waar de humor primeert) wordt bedekt met een laag roze en confetti.
Verstraeten die niet enkel muziek maakt maar ook zelf instaat voor het artwork én de videoclips (bekijk ze) wist op 4 oktober in de bar van Trix die wereld perfect te vertalen naar het podium.
Geruggesteund door een geweldige band bestaande uit drie strijkers, drum en bas (wie er in slaagt om de immer geweldige Nicolas Rombouts in zijn rangen te krijgen wéét dat hij goed bezig is, wie er in slaagt diezelfde Nicolas Rombouts op het podium aan het dansen te krijgen die is, wel ja, uitstekend bezig) bracht Verstraeten zijn muziek tot leven.
Verstraeten blijkt een plaat vol hits te hebben gemaakt alleen weet de mensheid dat nog niet. In een iets eerlijkere wereld zou Jan Verstraeten vlot de grote zaal van Trix vullen maar vooralsnog gebeurt dat niet. De honderdtal aanwezigen in de bar konden zich alleen maar des te meer uitverkoren voelen.
Vanaf opener ‘Vampire in my Bed’ werden de hoogtepunten aan elkaar geregen: Cry Baby, Flu, het van Vera Hall geleende Trouble so hard dat hij solo bracht met zijn gitaar, Violent Disco, Bad Bad Love, het van Britney Spears geleende Hit me Baby, Gone Gone Gone tot het finale Goodbye World.
Definitief afgesloten werd er met Ready or Not (nog zo’n heerlijke cover) waarbij zijn goede vriend de roze, reusachtige teddy mocht meedansen op het podium.
Dat Survivor, die wonderlijke cover van Destiny’s Child niet werd gespeeld kan als enige minpunt gezien worden.
Iedereen blij, iedereen mee, iedeeren liet zich met heel veel plezier meevoeren in de suikerroze droomwereld met een vleugje melancholie van Jan Verstraeten.
Dank u wel Jan Verstraeten!
