De eerste “zomer”festivals zijn een feit. Het perfecte festival. Hoe ziet dat er uit? Een vraag die steeds terugkomt wanneer het festivalseizoen dreigt aan te breken.
Het is een vrij onzinnige vraag want het perfecte festival zal nooit bestaan en ligt voor ieder mens anders. Maar even wegdromen waarom niet…
Wat ik het meest irritante vind aan veel, grote festivals is de hoeveelheid podia. Kiezen is verliezen. En verliezen, wel, daar heb ik het moeilijk mee.
Daar zullen we dus al maar mee beginnen: 1 podium. In een groene omgeving, dat staat vast. Ik denk dan dat het Minnewaterpark en Park Den Brandt, wat betreft de reeds bestaande locaties nog het meest in de buurt komen.
Over de democratische inkomprijzen en drankprijzen gaan we het niet verder hebben. Dat staat vast. Wat een democratische prijs dan ook moge zeggen.
Eten is natuurlijk belangrijk. Laten we het op een mooie mix van typisch festivalfood en meer doordacht eten houden. Oesterbaren horen daar niet bij voor alle duidelijkheid.
De affiche dan maar, want daar draait het tenslotte toch om.
En dat wordt een moeilijke, zeker als uw muziekinteresse en smaak behoorlijk divers is. En dat is een understatement.
Laten we toch maar een poging wagen.
Ik zweer bij één podium maar een festival mag wel meer dan één dag duren. Twee. Want drie of vier (en dan zwijgen we nog over de festivals die nog langer duren) wel, dat is gewoon te lang; een marathonrit die mijn aandacht, mijn lichaam en mijn geldbeugel onmogelijk aankan.
Twee dagen dus. 6 bands per dag. Dat is ruim voldoende (om dezelfde als voorgaande redenen). Een mix van Belgisch talent en grote internationale namen.
Dag 1: de meer conventionele, songgerichte, klassieke dag. En dromen mag… Nu zij die het tijdelijke met het eeuwige hebben verwisseld mogen niet meedoen. Dromen mag, maar het moet mogelijk zijn. Want wat is er fijner dan dromen die toch ooit, wie weet, misschien zullen uitkomen.
Dag 1: Leonard Cohen mag met zijn warme bariton de dag op gang trappen. We beginnen rustig met een rist aan prachtige klassiekers met die geweldige Webb Sisters op backing vocals. Vervolgens hebben we de terugkeer van Zita Swoon, zonder “Group” er achteraan. Een terugkeer naar de tijd dat ze als “rockband” de baan op gingen. Oorspronkelijke leden als Bjorn Eriksson, Tom Pintens en Tomas De Smet samen met die andere geweldige backing sisters: Radio Candip en met Joris Caluwaerts op toetsen en ze spelen hun Band in a Box concept. Dan mag die andere trots van ’t stad de boel een versnelling hoger voeren: dEUS. Nu Stef Kamil er toch is zal hij nog één maal de gelederen vervoegen. Surprise act van dag 1 echter zal een reünie van TC Matic zijn. Hoe mooi zou dat zijn. Misschien al wat experimenteel voor dag 1 maar toch… Nick Cave & The Bad Seeds en ten slotte Prince mogen de boel helemaal tot ontploffing brengen.
We zijn nu warm gelopen dus mag dag 2 ineens knallen: The Dead Weather met Jack White zal eindelijk ons landje eens aandoen. Dan mag de surprise act van dag 2 reeds zijn intrede maken: een reünie van The Wizards of Ooze… hel ye! Radiohead mag het intellectueel niveau wat meer opkrikken., David Bowie maakt eindelijk zijn terugkeer naar de podia met een knaller van een best of show. Goose brengt met zijn electropunk de weide naar een kookpunt (zo zal ik die eindelijk eens live kunnen bewonderen) en Kenji Minogue mag ten slotte een hilarische slotnoot aan het geheel breien.
Mmmm, ja dit moet dicht bij mijn ideale festival komen.
Laat die zomer maar komen!
ik hoop dat het regent 🙂