Helden

WAAAAAA….

Mijn vrouw, vriendin zo je wil want we zijn niet getrouwd, slaat een kreet die door merg en been gaat. Mijn trommelvliezen tintelen. Het feit dat ze vlak bij me staat kan hier ook een hand in hebben. Ze staat op het punt naar haar werk te vertrekken met haar oortjes in, de radio op. Eén van onze kinderen, die ook vlakbij staat, kijkt beduusd naar de mama.

David Bowie is dood!

Ik verstijf.

Hij was net terug. Hij bracht dit weekend nog een nieuwe plaat uit. Onlangs nog een geweldige tien minuut durende clip van “Blackstar”. Hij verjaarde dit weekend…

Als ik even later in de wagen zit, Studio Brussel op, is het al David Bowie wat de klok slaat. Enkel Bowie nummers, af en toe iemand uit de Belgische muziekwereld die zijn zegje mag doen. Piet Goddaer vertelt over zijn ontmoeting met Bowie. Wat me in het verhaal vooral treft is dat Bowie ondanks zijn drukke agenda, ondanks zijn status van superster steeds opnieuw op zoek ging naar nieuwe muziek. Dat hij in een tijd van voor internet en dus facebook, twitter en andere sociale media de plaat van Ozark Henry ontdekte wanneer hier zelfs niet meer dan 3 man en een popkenner Ozark Henry kende is opmerkelijk! En doet me goed. Het bewijst dat ik gelijk heb. Muzikanten die geen oog hebben voor andere muziek, die geen behoefte hebben om nieuwe dingen te ontdekken, en dat zijn er merk ik dikwijls op nogal wat, wantrouw ik. Blij dat Bowie dit bevestigt. Het feit dat hij zichzelf steeds opnieuw uitvond, dat hij zelf op zoek ging naar de nieuwste muzikale trends en genres zegt natuurlijk genoeg.

Dat hij tot de absolute top van de popmuziek behoort staat buiten kijf. De reacties die je nu overal leest zeggen genoeg. Let’s face it, er zijn er bitter weinig die op het allerhoogste schavotje staan. Er zijn er nog minder die ik dan ook nog terecht vind staan op dat zelfde schavotje. Maar Bowie dus wel! Immens populaire muziek maken gecombineerd met artistieke experimenteerdrift steeds opnieuw tot letterlijk de laatste dag is ongezien en zal ook ongezien blijven.

Ik had de laatste clip, net uitgebracht, nog niet gezien. Toen ik hem vandaag bekeek snoerde mijn keel dicht, mijn haren gingen recht omhoog staan. Alle puzzelstukken vallen op hun plaats. Bowie is natuurlijk niet toevallig nu gestorven. Dit is allemaal zo bedoeld. Zelfs op zijn sterfbed weet hij grote, grootse kunst te maken! De titel “Lazarus”, tevens de titel van het muziektheater stuk dat hij pas maakte met onze landgenoot regisseur Ivo Van Hove. Die tekst, die beelden,…

David Bowie is niet meer, benieuwd in welke gedaante hij nu weer zal herrijzen… Lazarus gewijs!

Bowie was overal en zal dat altijd blijven. Of het nu is in muziek, beeldende kunst of film. Dit brengt ons naadloos bij die geweldige scene uit Inglourious Basterds van Tarantino. Shoshanna in bloedrood kleed staart uit het grote ronde raam en bereidt zich voor op de grote finale, de ultieme wraakactie. Cat People van David Bowie is de raakgekozen track bij die beelden.

Ik tracht al heel de week een stuk te schrijven over Tarantino, nog zo een absolute held. Ik slaagde er maar niet in een stuk neer te pennen dat me beviel. Ik ga dat nu ook maar niet meer doen. Bowie is immers dood en alles wat er over Tarantino te zeggen valt hebben de andere media al zeer uitgebreid gedaan. Wat ik nog kwijt wil is dat ik zeer uitkijk naar die nieuwe film van Tarantino, The Hateful Eight. Ik ga hem snel zien! Ook kijk ik uit naar de soundtrack Ik bestelde hem en hij is onderweg… Hopelijk snel hier. Ook hier is al veel over geschreven. Ennio Morricone maakte na 40 jaar nog eens muziek voor een western! En Tarantino maakt voor het eerst gebruik van muziek die speciaal voor één van zijn films geschreven is. Nu is het niet zo dat de hele soundtrack nieuw is gemaakt door Morricone. Vele Morricone tracks op de plaat zijn nummers afkomstig van andere van zijn films onder andere van de horrorprent The Thing. Ik bestelde de plaat in the USA want daar wordt de vinyl uitgebracht door Third Man Records van nog een absolute held, de trouwe lezers weten dit natuurlijk, Jack White. Hier wordt de plaat door Decca verdeelt. Maar ik verkies aldus logischer wijs de Amerikaanse versie. Alleen al voor de hoes. The White Stripes mochten ook een song, Apple Blossom, aanleveren voor de soundtrack. Benieuwd of die de film zelf haalde.

Hoe Tarantino er steeds weer in slaagt de juiste muziek bij de juiste scene te zetten zodat beide naar een hoger, intergalactischer level worden gedreven is ongezien, ongehoord. Hoe hij scenes van twintig, veertig minuten kan maken met de meest beklijvende monologen, dialogen is ongezien, ongehoord. Bij Tarantino word ik steevast extatisch, giert de adrenaline steeds weer door mijn lijf. Word ik enorm opgewonden, ongezien, ongehoord…

Momenteel staat hier The Next Day van Bowie op, voor eeuwig zijn voorlaatste plaat. Ik had hem al even niet meer op, maar verdomme wat een plaat. Ik wacht vol ongeduld op het moment dat Blackstar en The Hateful Eight soundtrack in mijn brievenbus zullen vallen. Maar ondertussen kan ik de Bowie Catalogus nog eens rustig doorspitten. Want na The Next Day zal ik de platen van daarvoor nog eens opzetten: Heathen en Reality. Twee platen die ik altijd erg heb weten te waarderen. Die in mijn ogen te veel onderbelicht zijn gebleven. In de periode dat die platen uitkwamen ging Bowie voor het laatst op tournee en zag ik hem in het Sportpaleis. Ik zat helemaal in de nok maar beleefde de tijd van mijn leven. Wat een concert, wat een songs, wat een persoon!

Bowie is dood maar met die 25 studioplaten kan een mens jaren en jaren voort.

Bowie is dood, lang leve Bowie!

Terwijl ik naar Bowie luister kijk ik ook al voorzichtig uit naar wat mijn helden van bij ons binnenkort op de wereld zullen loslaten. Arno, Eriksson Delcroix, Marble Sounds zullen snel met nieuw werk afkomen. Na Bowie zal de wereld gelukkig niet zonder muziek vallen maar gemist zal hij worden al zijn er dus die 25 platen waar we steeds weer opnieuw naar kunnen teruggrijpen.

uw popkenner