Af en toe gebeurt het. Algehele verbazing, openvallende mond.
Gisterenavond was het nog eens zo ver. Ik had mijn zoon net opgepikt van de dansles. ja, mijn zoon danst. En daar ben ik als rechtgeaarde stijve hark best jaloers en trots op. Maar dat doet hier verder niet ter zake. Ik had in de wagen een cd opgezet. Momenteel is de wagen nog de enige plek waar ik cd’s kan beluisteren. Zo ver zijn we dus.
Ik had cd 2 opgezet van de door ‘Dust to Digital’ mooi uitgegeven box ‘The Harry Smith B-sides’ . Deze in een sigarenkist uitgebrachte en voorzien van een mooi en boeiend boekje collectie songs bestaat uit al de b-kantjes van ‘The Anthology of American Folk Music’ een playlist avant la lettre uit 1952 door excentriekeling Harry Smith uitgebracht.
Deze collectie van 84 nummers wordt gezien als de Heilige Graal, de Bijbel van de Amerikaanse volksmuziek.
Deze 84 nummers zijn origineel op 78 toeren plaatjes uitgebracht in de jaren 20 en begin 30. Wat dus wil zeggen dat elk plaatje ook een b kant heeft. Waarom het nog niet eerder is gebeurd is eerder een raadsel maar nu is het zo ver… De B-sides van Harry Smith zijn een feit.
Daar was ik dus naar aan het luisteren toen mijn mond openviel… Het nummer dat mijn aandacht trok kende ik maar onder een andere titel, met een andere tekst en uitgebracht exact 40 jaar later dan dit, het origineel.
Voor ik mij in oude blues verdiepte was het de muziek uit de jaren 60 die mijn aandacht verdiende. De film over Woodstock bijvoorbeeld was een grote bron van ontdekkingen. Eén van de bands die ik leerde via de Woodstock film was de band Canned Heat die heerlijke swampy bluessongs speelde.
Eén van de redenen dat Canned Heat nooit echt is doorgebroken heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat zanger, songschrijver en medeoprichter Alan Wilson in 1970 twee weken voor Jimi Hendrix, vier weken voor Janis Joplin en tien maanden voor Jim Morrison overleed en zo ook deel uitmaakt van de beruchte Club 27. Voor de duidelijkheid Canned Heat is na de dood van Wilson gewoon verder blijven spelen tot op de dag van vandaag echter zonder nog potten te breken.
Alan Wilson staat geboekstaafd als de auteur van het bekendste nummer van de band: Going up The Country, wat ze dus ook op Woodstock speelden.
Wat ik dus niet wist is dat Going up The Country helemaal niet door Wilson is geschreven maar bijna letterlijk is gekopieerd van een zekere Henry Thomas, een zwarte folk/blues artiest afkomstig uit Texas die eind jaren 20 een aantal opnames maakte waaronder Bull-Doze Blues.
Bull-Doze Blues is dus helemaal Going up the Country, fluitje incluis. Enkel de tekst is aangepast door Wilson.
Natturlijk ben ik niet de eerste die dit ontdekte. Wikipedia en YouTube waren al op de hoogte bleek.
Die Henry Thomas staat dus op de compilatie platen van Harry Smith waarmee Alan Wilson van Canned Heat hem ongetwijfeld heeft leren kennen.
Ook Bob Dylan leerde Henry Thomas kennen via Harry Smith. Hij bewerkte diens ‘Honey, Won’t You Allow Me One More Chance’ op zijn plaat ‘The Freewheelin’ Bob Dylan’. Dylan was wel zo netjes om Thomas als co-auteur te vermelden.
Henry Thomas wordt gezien als de grondlegger van de zogenaamde Texas Blues. Een subgenre van blues die onder meer door T-Bone Walker en later de blanke Stevie Ray Vaughan werd gespeeld.
Het fluitje dat Henry Thomas bij Bull-Doze Blues en vele andere nummers genruikte is een squill, de Afro-Amerikaanse versie van een panfluit.
Zo, dat weten we ook weeral!
uw popkenner
