God Don’t Never Change: The Songs of Blind Willie Johnson

Ik sta werkelijk wijd en zijd bekend als promotor van Belgische muziek. Ik wil ons geweldig Belgisch muzikaal erfgoed niet alleen bekend maken bij mijn medemens ik wil onze inlandse muzikanten ook een hart onder de riem steken door laaiend enthousiaste recensies te schrijven over nieuwe platen of gegeven concerten. Ik steun hen ook financieel, onze muziekgevers, door massaal hun platen te kopen en naar hun concerten te gaan.

Af en toe wil een popkenner van mijn kaliber al eens iets anders. Daarom heb ik mijn voelsprieten even de grote plas laten oversteken en heb daar even in het rond getast. Ik ben daar op een fijn projectje gestoten dat nog wat hulp en steun kon gebruiken. Het projectje is nu klaar en ik moet zeggen dat het mijn stoutste dromen ver overtreft.

Zoals reeds gezegd volg ik onze Belgische muziekscene op de voet. Een liefde die echter al langer meegaat en waar ik nog steeds erg warm van kan lopen is die voor de roots muziek. De muziek die ontstond in het begin van vorige eeuw en nu dus om en bij de honderd jaar oud is. De muziek waaruit in de jaren 20 en 30 de blues en jazz zou evolueren en die later zou evolueren tot de pop, rock, soul, funk, hiphop die vandaag de dag uit onze radiotoestellen knettert.

Kijk en luister maar eens naar de Paramount Tapes die ik dezer dagen op de wereld loslaat of lees het artikel dat ik schreef over Alan Lomax.

Het projectje waar ik het net over had zocht nog steun, financiële input. Het wilde de muziek van Blind Willie Johnson terug onder de aandacht brengen door een tributeplaat te maken. Ingespeeld door enkele begenadigde muzikanten.

“Who the f**k is Blind Willie Johnson?” hoor ik jullie je al afvragen.

Met alle plezier geef ik jullie even een korte bio. Blind Willie Johnson was, u raadt het al, blind. Blind zijn was een handicap die meer dan nu voorkwam bij de zwarte Amerikaanse populatie in die tijd. Zwarten leefden vaak in armoede, er was gebrek aan hygiëne en aan gezonde voeding. Velen werden door deze ongezonde levensstijl blind in de loop van hun kinderjaren. Vele van deze blinde zwarten konden natuurlijk geen gewone job uitvoeren zoals het werken op de velden. Velen werden gedwongen om muziek te maken om alsnog toch wat centen en dus brood op de plank te krijgen. De lijst van blinde muzikanten uit die tijd is schier eindeloos. Velen van hen waren niet echt muzikaal begaafd al waren er gelukkig wel anderen die, praise de lord, opnames maakten die dus voor het nageslacht bewaard zijn gebleven. Blind Lemon Jefferson, Blind Blake, Blind Arthur, de door Dylan in een prachtsong vereeuwigde Blind Willie McTell, Blind Joe Taggart, Blind Boy Fuller, Blind Willie Johnson…

Het verhaal van Blind Willie Johnson is wel net iets dramatischer dan dat van een ongezonde levenswijze. Een Hollywood scenario waar je niets aan dient toe te voegen. Ciske de Rat is klein bier vergeleken met het verhaal van Blind Willie Johnson…

Blind Willie Johnson werd in 1897 geboren in Texas. Op zijn 5de vertelde hij zijn vader dat hij predikant wilde worden en hij bouwde toen zelf een gitaar van een sigarenkist om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij verloor zijn moeder reeds op jonge leeftijd. Zijn vader hertrouwde. Het verhaal gaat dat wanneer zijn stiefmoeder met een andere man uitgaat zijn vader uit woede de stiefmoeder enkele rake klappen geeft. Zij werd hier zo boos, zo boos van dat ze een bijtend zuur wierp in het gezicht van de jonge Willie. Boze stiefmoeders, ze zijn van alle tijden. Vanaf zijn 7 jaar ging hij dus door het leven als Blind Willie Johnson. Hij huwde zeker twee maal en waarschijnlijk een derde keer. Hij zou zijn hele leven in armoede leven.Of dat iets met die huwelijken te maken heeft laat ik in het midden. Blind Willie Johnson predikte en zong in de straten van verschillende Texaanse steden. In 1945 brandde zijn huis af. Hij kon nergens anders heen en sliep dus in een vochtig schimmelbed, in de Texaanse hitte in een afgebrande woning. Hij kreeg malaria en stierf nog datzelfde jaar.

Blind Willie Johnson had een rauwe, diepe stem. Hij bediende zich vooral met de slidegitaar. De blues hoor ik u al denken. Puur muzikaal klopt dit wel voor een stuk. Zijn teksten zijn echter stuk voor stuk religieus getint en kunnen dus niet anders dan als gospel gezien worden. Hij riep met zijn diepe stem de Heer aan om steun te vragen voor zijn miserabele leven. Hij riep de Heer aan om zijn beklag te doen over zijn miserabele leven.

Het zijn dus de songs, de muziek van deze Blind Willie Johnson die hier worden geëerd. Jeffrey Gaskill (producer van het met twee Grammy’s genomineerde album: Gotta Serve Somebody: The Gospel Songs of Bob Dylan) was de initiatiefnemer van het project. Hij riep de hulp in van enkele gelijkgestemde zielen waaronder mezelf.

Het album komt uit op 26 februari. Ik heb als medevennoot de muziek reeds doorgestuurd gekregen. Ik kan dus nog eens herhalen dat het resultaat de verwachtingen overtreft…

Ik sprak reeds over de rauwe, diepe stem van Blind Willie Johnson. Wie dat zegt denkt spontaan aan niemand minder dan Tom Waits. And yes indeed… Tom Waits leverde maar eventjes twee songs aan. In opener, The Soul of a Man, laat hij, uniek voor Tom Waits, zijn stem sparren met een zoetgevooisde vrouwenstem. Ik kan u zeggen het resultaat is om bij te verstenen van schoonheid, van pure emotie. Tom Waits neemt ook nog de traditional John The Relevator onder handen. Het resultaat klinkt alsof het er altijd al is geweest. Ook blueslady Lucinda Williams mag twee songs voor haar rekening nemen. Ze komt daar, laat ik het voorzichtig uitdrukken, meer dan behoorlijk mee weg. Ok zij zet haar meest rauwe sound neer. Cowboy Junkies hebben het lumineuze idee om in duet te gaan met Blind Willie Johnson himself wat een zeer bijzonder én geslaagd resultaat als gevolg mag hebben. The Blind Boys of Alabama, ja ze bestaan nog die blind boys, laten horen dat Blind Willie Johnson echt wel gospel maakt. Net als Maria McKee die ik enkel ken van haar Knuffelrock hit Show Me Heaven, maar die zich hier ontpopt als een zwarte gospeldiva. Vreemde eend in de bijt is niemand minder dan Sinéad O’Connor. Sinéad O’Connor, die Ierse zangeres die de laatste tijd enkel nog het nieuws haalt met haar psychische problemen, haar vermeende zelfmoordpogingen. Die Ierse zangeres die vroeger het nieuws haalde door een foto van de paus te verscheuren. Wel, die Ierse zangeres kermt hier naar de heer hierboven “Trouble will soon be over”. Ik kan u zeggen dat hakt er hier behoorlijk in. Afsluiten doet de plaat met de Blind Willie Johnson klassieker Dark was the Night – Cold was the Ground. Robert van Yper schrijft hierover in het prachtige boek “Rock it”: “Geen tekst. Boven de pakkende slide-gitaar drapeert hij (Blind Willie) een lange, klagende moan. Donker en intens. Tussen dreunende keelklanken slechts enkele woorden. Oh Lord, How Long… Verbijsterende confrontatie met de pijn van de armoede.” Dit nummer, lieve mensen wordt gezongen door de vrouw waarover Tom Barman zingt in Hotellounge “I’m in Love with Rickie Lee Jones’ Voice”… Het resultaat… Wel, koop de plaat.

U denkt natuurlijk: “Die popkenner is ne goeie, hij geeft een plaat die hij zelf mee heeft gefinancierd een geweldige recensie.”

Wel, dat klopt, maar enkel en alleen omdat die ook geweldig is!!! Koop hem dus!! Niet voor mij, want ik zal niet in de winst delen, maar omdat die echt wel meer dan de moeite is!

Ik krijg wel een plectrum, gemaakt van het hout van dat afgebrande huis van Blind Willie Johnson. Ik bewaar het als relikwie. Enkel wie echt kan spelen en dan nog een nummer van toen, die wilde, rauwe beginjaren van blues, jazz en gospel mag mijn plectrum gebruiken.

En ik word met naam vermeld op die plaat. Mijn naam samen met Tom Waits op één plaat… en dan nog eens Lucinda Williams, Rickie Lee Jones, Sinéad O’Connor, Cowboy Junkies, Blind Boys Of Alabama,… Wie doet dat me na??? Haha, gedaan met die bescheidenheid.

Vooral omdat zonder mij deze songs nooit het licht zouden gezien hebben. Laat die dankbetuigingen maar binnenstromen…

Popkenner Rules!

uw dienaar  meester,

dé popkenner