De Gentse Feesten zijn begonnen en Gent Jazz heeft zijn laatste noot gespeeld.
Over die allerlaatste noot zullen we het dra hebben. Beginnen zullen we met het begin, van die laatste dag.
Gogo Penguin strooiden hun eerste noten over Gent Jazz wanneer we het terrein betraden. Een perfecte binnenkomer qua. Een mooie, gebalanceerde set. Op papier een klassiek jazztrio met piano, contrabas en drum. Maar de muziek ging zoveel verder. In een intieme club, laat op de avond, zou deze muziek denk ik nog beter tot zijn recht komen.
Honger had zich nadien van ons meester gemaakt. Een ideaal moment om het vernieuwde terrein te verkennen en op zoek te gaan naar het perfecte festivalvoedsel. Dat vernieuwde terrein is duidelijk een verbetering. Meer plaats, meer zicht op de prachtige gebouwen. eetkramen rond een gezellige boomgaard en het tweede podium meer apart van het grote podium waardoor het meer tot zijn recht komt.
Het eten. De foodtruck van Pique Nique serveerde topvoedsel. de overige klassieke eetkrammen leverden jammer genoeg weinig kwaliteit voor veel geld. Voor een festival als Gent Jazz waar zwaar geïnvesteerd is in gezelligheid (alleen die statafeltjes mogen vervangen worden), drank in echte glazen wordt geserveerd verwacht je meer.
Wegens het verkennen van het terrein, de zoektocht naar en verorberen van het eten missen we de eerst set van BRZZVLL. Als we goed hoorden was de klok van Trinidad, Anthony Joseph er hier nog niet bij. Niet getreurd BRZZVLL zal later op de avond nog twee sets spelen samen met Anthony Joseph.
Met een gevulde buik hop naar Snarky Puppy. Dit collectief onder leiding van bassist Michael League brengen op hun best een mix van jazzy funky grooves gelardeerd met Afrikaanse ritmes. Alleen kwam dit er niet het gehele concert uit. Het idee om alle muzikanten een solomoment te gunnen haalde het ritme uit het concert wat zeer jammer was. Met een meer gebalde set had dit echt super kunnen zijn, want deze muzikanten hebben alles in huis.
Het Antwerpse BRZZVLL kon het moment dan weer wel perfect te vatten. Zij wisten hun drie korte, aparte sets perfect op te bouwen. Gevolg: tijdens set drie een volle tent die volledig uit zijn dak ging op de funky grooves van BRZZVLL die perfect blende met de poëtische vocalen van Anthony Joseph. Beiden voelen elkaar perfect aan! Magie.
Over Neneh Cherry die aantrad met het electroduo RocketNumberNine lopen de meningen uiteen. Ik stond wat meer naar achter en raakte niet in het concert. Het feit dat het geluid veel te stil stond en het geluid alles behalve ok was zijn hier zeker twee duidelijke oorzaken van. Dat Neneh Cherry niet is blijven teren op haar hitjes pleit voor haar. Dat ze het aandurft met een electroduo in zee te gaan nog meer. De plaat die ze met hen uitbracht is zeker de moeite en vormde de rode draad in haar set. Als we over electro spreken verwachten we dat de drums knallen, de synths knetteren. Niets van dit alles kwam door… Wie de geluidsman was weet ik niet maar ontsla hem maar. De overige optredens konden trouwens een perfect geluid voorleggen.
Nu, de helft van ons gezelschap stond vooraan bij Neneh Cherry en zij vonden het fantastisch! Ik moest regelmatig aan Moloko denken. Was het de stem, de muziek? Laat het een compliment wezen.
Maar de hoofdact van de dag was Gregory Porter. Hij is hier sinds de bescheiden hit Musical Genocide en huidige hit Liquid Spirit geen onbekende meer. Wie hem enkel kent van de Liquid Spirit remix zou wel eens bedrogen uit kunnen komen. De man grossiert voornamelijk in eerder rustigere jazz en soul in een vrij klassiek kwartet van piano, drum, bas en sax. De man met het bizarre hoofddeksel heeft een pracht van een stem en toont het publiek een staalkaart van alle genres die hij van kindsbeen af heeft binnen gelepeld gekregen. Hij werd afwisselend crooner, preacher, soulman. Ook hij trapte echter in dezelfde val als zijn landgenoten van Snarky Puppy. Hij liet zijn bandleden iets te vaak soleren waardoor de drive uit het concert te vaak verloren ging. Voor mij moet een goede saxspeler niet al zijn trucjes laten zien om me te overtuigen van zijn kunnen. Een typische Amerikaanse karaktertrek zullen we maar denken zeker. Al was die saxspeler dan weer van Oosterse origine.
Dit brengt ons bij de vraag van de dag. Waarom draagt Gregory Porter onder zijn pet en strak zittende kap? Een rondje brainstormen en fantasie de vrije loop laten kan tot gekke resultaten leiden. Is hij misschien zelfs helemaal ingesnoerd?
Popkenner zou Popkenner niet zijn als hij dit niet tot op het bot zou uitspitten. De resultaten: Gregory Porter is de hoofdband beginnen dragen na een huidoperatie. Ondertussen is het zwarte verband niet meer nodig maar is het zijn handelsmerk geworden. Zo wordt hij in het dagelijks leven, zonder zijn band niet makkelijk herkent! Dubbele winst… Geen domme jongen die Gregory Porter…
Afsluiter van de avond en het festival was STUFF. op het zijpodium. Een logische vervolg op de drie voorgaande BRZZVLL concerten. Twee leden van BRZZVLL: Andrew Claes en Dries Laheye spelen immers ook bij STUFF. Vooral het typsiche EWI geluid van Andrew Claes vormt de bindende factor. Een feestje moest en zou het worden. BRZZVLL had het publiek al aardig opgewarmd. STUFF. moest de bal als het ware enkel nog maar binnenkoppen. Dat deed het, en hoe!
Ik had STUFF. al enkele keren gezien maar dit concert sloeg echt alles. Ze zouden van 00u tot 1u spelen maar konden niet anders dan verder gaan tot 1.30u. Ze brachten een verschroeiende set waarop het onmogelijk stilstaan was. Waar moet ik vergelijkingen zoeken? Een vette mix van funk, jazz, electro vol stuiterende ritmes en grooves opgesmukt met samples van onder andere de Beastie Boys. Fuckerdefuck.
Ik zag een fijn georganiseerd festival op een prachtige locatie in een prachtige stad. Ik zag mooie tot zeer mooie concerten gebracht door 2 Amerikaanse, 1 Britse, 1 Zweedse en 2 Belgische bands. Eerlijk is eerlijk. Het waren wat mij betreft de Belgen, op het kleine podium, die het dak van de tent knalden en daardoor met de punten gaan lopen!
