Vrouwendag… De vrouw het meest mysterieuze aller wezens…
Het is hier een muziekpagina, niet afdwalen dus.
Inne Eysermans van Amatorski bracht het naar aanleiding van de MIA’s al aan. Er zijn te weinig vrouwen in de muziek die genoeg aandacht krijgen. De vrouw blijft gediscrimineerd worden in de muziekbusiness.
Laura Marling is begonnen samen met de heren van Mumford & Sons maar veel onbekender gebleven. Al is haar muziek stukken interessanter… Wel, Laura Marling breekt op haar nieuwste plaat “Semper Femina” een lans voor de vrouw. In Humo van deze week klaagt ze het feit aan dat er te weinig vrouwen in de muziekstudio zitten. Te weinig producers, engineers zijn vrouwen. Ze startte zelf haar eigen podcast waar ze bekende vrouwen uit de muziek interviewt. Onder andere Dolly Parton en Emmylou Harris passeren de revue.
Een man in de muziek die niet verweten kan worden dat hij vrouwen geen kans geeft is wel Jack White (precies al lang niet meer over gehad, bij deze dus…).
Hij gaf al meerdere jonge vrouwelijke muzikant een podium. Zo nam onder andere bovenvermelde Laura Marling al een plaatje bij hem op. Olivia Jean (met en zonder haar Black Belles), Margo Price en nu ook Lillie Mae Richie brachten platen uit bij Jack White en zijn Third Man Records. Al blijven deze dames hier voorlopig ook nog nobele onbekenden.
Lillie Mae Richie al jaren muzikant in de band van Jack White mag nu ook zelf in de schijnwerper staan.
Jack White nam ook met oude coryfeeën als Wanda Jackson en Loretta Lynn platen op. Gaf ze een tweede muzikale leven.
Ik probeer bij deze ook de vrouwen in de muziekwereld een duwtje in de rug te geven. Komaan dames! Go for it!
Als het even moeilijk wordt denk dan aan de die oude bluesladies. Neem hen als voorbeeld.
Want het waren niet de heren die begin jaren 20, bij de opkomst van de platenindustrie, de meeste platen verkochten en aldus de eerste sterren werden. Het waren de classic blues ladies die rondtrokken met hun orkesten en duizenden platen verkochten. Daarenboven waren ze ook nog eens zwart en velen van hen waren de vrouwenliefde genegen. Zwart, vrouw, lesbisch in de jaren 20 van Amerika en toch sterren zijn! Als dat geen rolmodellen zijn weet ik het ook niet meer. Leve Bessie Smith, Mamie Smith, Ma Rainey, Ethel Waters, Ida Cox, Alberta Hunter! Als zij het konden, jullie ook dames!
Afsluiten doen we met een plaatje dat deze week in mijn mailbox terecht kwam. Ze is weliswaar blank en of ze de vrouwenliefde genegen is, geen idee maar dat zal me worst wezen. Wat belangrijker is: ze komt uit ons eigen landje en vooral ze maakt muziek die me raakt. En daar gaat het tenslotte toch vooral om bij muziek.
Fiona Brown… Of het haar echte naam is weet ik ook niet, maar ze zou Schotse roots hebben dus dat kan kloppen. In ieder geval met zo’n naam kan je niet anders dan muziek maken. Deze, in Antwerpen residerende jonge dame, heeft net haar eerste EP uit en die mag er wezen. Openingsnummer en tevens titeltrack Demons komt stevig binnen. Instant ontroering. Het nummer had zo gekund op Out of Season van Beth Gibbons en Rustin Man. En dat is meer dan een compliment. Out of Season blijft één van de mooiste platen aller tijden en Beth Gibbons één van de ontroerendste zangeressen. The Tales of Us van Goldfrapp, nog zo’n plaat die me voor de geest kwam bij het beluisteren van dit nummer.
Nummer twee op de EP, de vooruitgeschoven single Wisdom. Heerlijk nummer. Beyoncé meets Dez Mona, zoiets… Al kan dat misschien wat ovetrokken overkomen. Na enkele luisterbeurten komt het nummer in ieder geval al zeer vertrouwd over…
Track drie: Speak My Mind zal dan weer spek naar de bek zijn van iedere Trixie Whitley fan. Gitaren in combinatie met een soulvolle stem. Ik zweer dat ik echt mijn best heb gedaan maar Trixie Whitley, het lukt me niet haar echt goed te vinden. Het is die stem vooral, die stem capriolen. De stem doet me te veel aan Anouk denken… Sorry… Ik wil maar zeggen dat ik de stem van Fiona Brown wel goed, zeer goed vindt! Ja, liever Fiona dan Trixie…
Drie nummers ver en drie totaal verschillende sferen, stijlen… Fiona Brown is nog op zoek naar een eigen gezicht maar ze kan zingen, en schrijven en de productie is top. Al is die producer ook hier een man.
Ik ben ieder geval zeer benieuwd naar wat Fiona Brown ons in de toekomst nog gaat brengen. Wat mij betreft mag ze de richting van Demons en Wisdom verder uitgaan. Want dit is wereldklasse!
uw popkenner en vriend van de vrouw
Slechts een woord… WAUW… super EP, kan niet wachten op haar album