Het is altijd een fijn gegeven wanneer Eriksson Delcroix met een nieuwe plaat naar buiten komt.
Wanneer dat gebeurt kan ik de deur van mijn huis uitstappen, wat verder de straat instappen en dan aankloppen.
De nieuwe plaat wordt dan in mijn handen gestopt. Ik krijg er zelfs een koffie bovenop.
Over de sterkte van de koffie zou een mens van slechte wil kunnen discussiëren. Maar ik ben niet het type dat een gegeven paard in de bek kijkt.
Over de sterkte van de plaat valt in ieder geval niet te discussiëren.
Eriksson Delcroix, het mooiste countrykoppel van Vlaanderen volgens de gespecialiseerde pers. De Johnny Cash en June Carter van de Lage Landen. Wie ben ik om hen tegen te spreken?
Al moet ik bekennen dat ik tijdens het beluisteren van de plaat iets meer aan een ander duo moest denken dan Johnny & June: Isobel Campbell & Mark Lanegan. Vooral wanneer beider stemmen vervlechten. Zoals in het wondermooie, door pa Eriksson geschreven Arrow. Net als bij de songs van Campbell en Lanegan wordt hier voor het grote deel een mooie mix geleverd van rustig meanderende country met folk invloeden. Ook bij het aanstekelijke “56 7th Street” kwam het duo me voor de geest.
“Baby Blue” begint als een song die van Maxon Blewitt had kunnen zijn. Wat natuurlijk niet verwonderlijk is want dat is die vorige groep van Bjorn. En zijn karakteristieke stem is uit de 1000 herkenbaar. Hebben we nog ineens een link met Lanegan. Ook zijn donkere, warme stem herken je onmiddellijk. Mexicali van Maxon Blewitt blijft tussen haakjes een wereldnummer.
Het is gek maar reeds bij de tweede beluistering klinkt de plaat reeds zeer vertrouwd in de oren. Precies of ze is er altijd al geweest.
Het gitaarmotiefje van Mistigris lijkt geïnspireerd op The Valley van Derrol Adams, prachtig vertolkt op hun debuutplaat For Ever. Naar het einde van het nummer sluipen er strijkers in en groeit zo uit tot één van de hoogtepunten van de plaat.
Je zou kunnen stellen dat deze plaat in het verlengde ligt van voorganger “For Ever”. Ook deze plaat handelt over de liefde, voor altijd… over de dood heen. Dat kan je ook al aan de hoes van die vorige plaat zien. Al waart op deze plaat, die dan weer een idyllische vakantiefoto als hoes heeft, de dood nog meer rond. U leest het een behoorlijke dualiteit is op de platen van Eriksson Delcroix te vinden. Zie ook de pastelkleuren van hun hoezen. Dat een dierbare vriend verliezen erg pijn kan doen hebben Eriksson Delcroix aan den lijve mogen ondervinden. Uit de pijn van dat verlies een prachtplaat destilleren is niet iedereen gegeven. Vooral in het ontroerende “Now I’m Free” is de zelfdoding van die vriend duidelijk leesbaar. Het slotnummer Dead Bird zet hieromtrent nog eventjes subtiel de puntjes op de i.
De geest van Townes van Zandt, de grote songschrijver, waart over menig song rond. Nog zo iemand die country en folk perfect wist te mixen. Daar kan eenieder van ons enkel maar blij om zijn. Dat ze tijdens hun komende tour “Waiting Around To Die” van de man maar vast op de setlist zetten. Kippenvel zal uw deel zijn.
Eriksson Delcroix heeft al enkele jaren een trouwe uitstekende liveband achter zich staan die nu ook in de studio hun kunde mocht etaleren en dat ook voortreffelijk heeft gedaan! Hulde dus aan rechterhand Alain, Peter, Tim, Karl, Elko en Milan! Benieuwd of Seraphine van de strijkers en Peppi van de sax ook live aanwezig zullen zijn…
De teugels mogen wat losser in een song als “Lay Low” waar Nathalie het op een hemels jodelen zet. De subtiele electronica van het nummer doet denken aan de periode dat het duo nog door het leven ging als The Partchez.
Ook de psychedelische trip van “Riding on a Snake…” uit hun debuut krijgt hier een vervolg in “Snakebite”. Als dat de trip is die je krijgt door een slangenbeet wil ik me wel eens heel voorzichtig en subtiel laten bijten door zo’n beest.
Ik luister het liefst naar platen in de wagen. Country leent zich daar over het algemeen perfect toe. “Heart out of it’s Mind” is daar geen uitzondering op. Iets zegt me dat die plaat de komende weken vast geparkeerd zal zitten in de cd lader van de wagen en dat ik met plezier een blokje om zal rijden.
Tot slot nog dit. Indien er muzikanten zijn die verhuisplannen hebben én van plan zijn prachtplaten van dit kaliber te maken. In onze straat staan nog enkele huizen te koop.
En mijn koffie mag straf zijn.
Uw popkenner
