8 september 2018
Burt Reynolds is dood. Dat is wat ik hoorde op de radio. Wanneer hij juist stierf weet ik niet. Ergens de voorbije week. Boogie Nights werd aangehaald en… Deliverance. Die cultklassieker uit de jaren 70. Het onvermijdelijke Dueling Banjos werd gespeeld.
Veel moeite moest ik niet doen om enkele weken terug in de tijd te gaan.
7 juli was het. De avond voordien, of eerder de nacht voordien, zijn we geland in Atlanta, Georgia. We, dat ben ik samen met mijn reiskompanen Bjorn Eriksson en Alain Rylant.
We staan aan het begin van een roadtrip die ons langs heel wat plekken zal brengen, plekken die muziek ademen. De redenen om aan de trip te beginnen zijn voor ieder van ons wat anders. Ik wil vooral het verleden voelen. In de voetsporen treden van oude blues, jazz en country helden. We zullen langs muziekmetropolen passeren als Nashville, Memphis en New Orleans. We zullen langs de katoenplantages van Mississippi rijden en terwijl de oude blues beluisteren van Son House en Skip James. We zullen de Salles de dance betreden in Louisiana om daar de echte cajun te aanhoren.
Bjorn wil vooral inspiratie opdoen voor een op stapel staande nieuwe plaat van Eriksson Delcroix. Hij wil er meer blues en cajun instoppen.
Alain gaat mee voor de sfeer beweert hij, het samen onderweg zijn, waar ik mij ook volledig in kan vinden, …en de barbecues. Die zouden daar ook niet slecht zijn.
6 juli zou onze vlucht landen in Atlanta, 20u plaatselijke tijd. Maar ook in de USA kennen vluchten al eens vertraging. We verliezen enkele uren in Philadelphia en komen pas tegen middernacht aan in Atlanta. We halen murw van de reis onze huurauto op en besluiten alsnog wat te rijden, Atlanta achter ons te laten. We rijden richting de bergen. The Blue Ridge Mountains. Dit bergmassief, de Appalachen, is de plek waar de hillbillys woonden. Deze blanke, vaak arme arbeiders woonden in kleine dorpjes en waren vaak werkzaam in de mijnen. Ze waren afkomstig uit verschillende streken in Europa. Uit Europa hadden ze violen, mandolines en gitaren mee. ’s Avonds na het werk begonnen ze te musiceren op hun porch. Langzaam ontwikkelden ze hun eigen muzikale taal, de zogenaamde hillbilly muziek. Uit die hillbilly ontwikkelde zich de bluegrass. Muziek bestaande enkel uit snaarinstrumenten: gitaar, fiddle, mandoline, contrabas en natuurlijk de banjo. Het bluegrass instrument bij uitstek. De banjo wordt maar al te vaak vereenzelvigd met de deze oerblanke muziek. In Amerika is echter niets wat het lijkt. De banjo is afkomstig uit Afrika. Een voorloper werd meegebracht door de slaven die massaal werden aangevoerd in de 18de en 19de eeuw. Zo blank is de bluegrass, die wordt aanzien als typische redneck muziek dus niet.
In de buurt van Gainesville besluiten we de Highway te verlaten en een plek voor de nacht te zoeken. Het is ondertussen tegen 2u en het is een 30 uur geleden sinds we onze huizen in België verlieten.
Een baan hotel vinden blijkt ineens niet zo simpel als vooraf gedacht. We rijden compleet verloren en belandden ergens in een pikdonkere buurt waar er amper huizen staan. Ons voornemen om enkel op kaart te rijden en de gps te laten voor wat het is wordt al snel opgeborgen. Gps dus inschakelen en naar het centrum Gainesville bollen waar we uiteindelijk tegen 3u ons bed kunnen opzoeken in een behoorlijk primitief hotel. Maar het is ons gelukt. We zijn waar we willen zijn!
De volgende ochtend trekken we verder en zien we al snel de contouren van de zogenaamde Blue Ridge Mountains opdoemen.
Ons einddoel voor vandaag is Asheville. Een stadje midden in de Appalachen waar, naar verluid, heel wat bluegrass te nuttigen valt.
De bergen worden bereikt en betreden. We rijden rustig verder. Wanneer we het bergdorpje Clayton betreden roept Bjorn plots “Halt!” of iets van die strekking. Zijn alomtegenwoordige muzikantenoog ontwaarde een in hout uitgesneden en geelgeschilderde gitaar met daarbij het veelzeggende bord “Music”. Een muziekwinkel… en we zijn nog maar net vertrokken. Er moet gestopt worden. En dat hebben we ons niet beklaagd. We betreden het betreffende pand. Het blijkt in structuur een gewoon huis te zijn met verschillende kamertjes. Elk kamertje is tot de nok gevuld met instrumenten. Snaarinstrumenten natuurlijk. Authentieke bluegrass muziek komt ons aangewaaid. In het “salon” zitten een 8 tal bejaarden bij elkaar in de sofa. Allen hebben ze instrument vast. Van fiddle tot gitaar, contrabas, mandoline en natuurlijk de banjo. We zitten bij de bron. De kwaliteit van de performance laat, we moeten daar eerlijk in zijn, al eens te wensen over. Maar dit is echt! Dit zijn de nazaten van de oude 19de eeuwse hillbillys. Zij spelen wat hier is ontstaan wanneer verschillende culturen versmolten: de bluegrass.
In een hoekje hangt een foto van Billy Redden. Dat is de acteur die in Deliverance de rol van Lonnie vertolkte. Lonnie, de mismaakte jongen die de banjo voor zijn rekening nam in de magische scene waarin Dueling Banjos werd vertolkt.
Geen toeval natuurlijk want Billy Redden is van Clayton. Hij werd er later nog eens opgepikt door Tim Burton toen hij zijn kunstje van bajospeler mocht overdoen in diens Big Fish.
Deliverance is trouwens hier in de streek opgenomen. De zogenaamde Cahulawassee River uit de film is eigenlijk The Chattooga River die iets verder stroomt. Alains angst om langs achter genomen te worden blijkt achteraf dus toch niet zo ongegrond te zijn.
Bjorn koopt in de zaak een handgemaakte dulcimer voor zijn wederhelft.
Alain staat terwijl buiten een praatje te slaan met een local. Oh ja, de streek blijkt effectief een biblebelt vol rednecks waar Trump en God de plak slaan.
De man is niet zo heel erg enthousiast over ons einddoel Asheville. Een rare stad waar de jongeren met gekleurd haar rondlopen… beuh…
We zetten onze tocht verder en stoppen onderweg nog bij een overdekte rommelmarkt: Rabun Flea Market. Gelukkig overdekt want ondertussen is het beginnen regenen. Alain is getuige van onvervalst racisme wanneer een redneck zijn beklag doet tegen een klant. Zijn grootvader had slaven en het wordt dringend tijd dat ze de slavernij terug invoeren. Ondertussen staar ik naar deurmatten met opschrift “Trump Keep America Great”. $4!
(wordt vervolgd)
uw popkenner
