Onlangs was ik op het voorlopig laatste concert van de band Birds That Change Colour.
Ik was getuige van een zeer fijn concert in een zeer fijne zaal, Het Bos. Toen ik aan de inkom de guestlist zag en daarna het volk in de zaal bedacht ik dat er wel heel weinig betalende bezoekers moesten zijn. Het grapje later op de avond door één van de groepsleden bevestigde mijn vermoeden.
Waarom, vroeg ik me af, moeten zij een lijst met eigen volk vullen om een toch niet zo al te grote zaal te kunnen vullen?
Birds That Change Colour brengen immers echt geen moeilijke muziek. Integendeel… zij brengen mooie, verfijnde melodieën, prachtige samenzangen. Wie legendarische bands als The Beatles, The Beach Boys, Crosby Stills Nash en Young in de mond neemt komt al heel dicht bij. Bands toch die samen instaan voor miljoenen, miljoenen verkochte platen.
Met de hand op het hart de Birds zijn echt geen flauw afkooksel. Ik had een zeer geslaagde avond. Een mens kan niet anders dan vrolijk worden van de Birds.
Vorige week viel er een plaatje in mijn brievenbus. “Chameleon” van Bruce Bherman. Zijn naam was al eens voor mijn netvlies gepasseerd maar zeggen dat ik zijn muziek kende zou de waarheid geweld aandoen zijn.
Toen ik het cd’tje in de speler schoof en luisterde kreeg ik net hetzelfde gevoel als toen bij dat concert van de Birds.
Hoe komt het dat een rasmuzikant, want dat is hij ongetwijfeld, als Bruce Bherman, die al jaren aan de weg timmert, zo’n nobele onbekende is voor het grote publiek?
Ook zijn muziek is op de klassieke leest geschoeid. Naar eigen zeggen geïnspireerd door de Amerikaanse Westcoast sound uit de jaren 60, 70. En dat hoor je ook. Fleetwood Mac was een naam die spontaan bij me opkwam.
Ik had het eerder over een plaatje en dat is het ook. Een klein, fijn mooi werkstukje. 7 nummers, waarvan er drie (de money songs) dezelfde zijn. Elk wel gestoken in een heel ander jasje waardoor het na een eerste beluistering zelfs niet opvalt. Vandaar ongetwijfeld de titel van de plaat “Chameleon”, 3 dezelfde songs vermomd in een andere kleur…
Een elektrische en een akoestische kant las ik. Dat had ik niet opgemerkt.. Ik kreeg de cd versie opgestuurd waarop de volgorde van de songs wat gewijzigd is. Waarom weet ik niet goed.
Een plaatje dat dus fijn binnenkomt maar dat bij elke beluistering toch nog meer details prijsgeeft.
De akoestische kant blijkt toch mijn favoriete. Prachtige inkleuring door de instrumenten. Alle 4 prijs… “It’s all about the Money” is naar mijn gevoel de mooiste ‘money song’.
“The Money” vanop de A kant is dan weer het stevigste nummer van de plaat. Met de machtige trompet van Bart Maris die wat roet in het eten komt gooien. “Doors” is minder mijn ding. De gitaren klinken iets te glad voor mij.. Al las ik in een recensie dat dit nummer het topnummer van de plaat is. Smaken verschillen dus.
Bruce wordt op Chameleon vocaal bijgestaan door de Ierse zangeres Leni Morrison. En dat blijkt een meesterzet. de heldere stem van Leni blend prachtig met de diepe, rauwe stem van Bruce.
Het legertje ingehuurde muzikanten speelt op hoog niveau. Tim Coenen, ook al jaren luitenant in het leger van Admiral Freebee en al jaren in dienst van Bjorn Eriksson (Maxon Blewitt en Eriksson Delcroix) producete de plaat en speelde een resem instrumenten in. Gianno Marzi, stringmaster, die ook bij Isbells het mooie weer maakt en Bart Maris die met zijn blazers voor de nodige stoorzenders en extra frequenties zorgt… om er maar enkele te noemen.
Afsluiten wil ik met een oproep!
Een oproep aan de radiomakers… Speel Bruce Bherman op de radio! Speel Birds that Change Colour op de radio! Zij verdienen een groot publiek! De muziek is niet hitgevoelig, is niet vernieuwend, is niet hip, lang niet zelfs. Maar de muziek is gemaakt door vakmensen. Je zal merken dat deze muziek een groot publiek zal aanspreken!
Een oproep aan het grote publiek. Kijk ook naar wat er nu uitkomt! Je zult merken dat er nog heel wat muziek wordt gemaakt die ook voor jou is bestemd! Ga dus niet éénmaal per jaar naar dat peperdure concert van Fleetwood Mac of Mark Knopfler of van Crosby, Stills en Nash maar geef je geld aan deze plaat van Bruce Bherman en ga hem bekijken ergens in een klein zaaltje weet ik waar maar sowieso dichtbij! Je zal een zeer geslaagde avond beleven met mooie muziek, met fantastische muzikanten die je van zeer dichtbij kan bezig zien en bier drinken uit echte glazen! En met dat geld voor dat Fleetwood Mac ticket kan je dit zelfs meerdere keren per jaar doen!
Gegroet…
