Het werd al snel duidelijk… De nieuwe plaat van Jack White zou heel wat stof doen opwaaien. Althans bij wie er überhaupt om maalt. Jack White mag dan één van de hoofdacts zijn op Rock Werchter dit jaar bij velen blijft hij een nobele onbekende. Als zijn naam dan al bekend voorkomt kunnen er amper gekende nummers opgesomd worden. Seven nation Army natuurlijk dat ieder weekend wel ergens in een voetbalstadion wordt meegekweeld, maar voor de rest…
Wel, I care, dus spui ik nu maar ongezouten mijn bevindingen. Dat ben ik verplicht als fan. Een week is ze nu uit. Een week van luisteren, luisteren, luisteren…
Ik ben lid van allerlei Jack White fan fora. Daar waren ze niet mals om zijn vooruitgestuurde nummers. Vooral typisch Amerikaans denk ik dan: zagen en kankeren… conservatief, ja, dat zijn ze ook.
Handtekeningen, daar hechten ze ook veel waarde aan. Een gehandtekende plaat is daar een veelvoud waard. Waar ze daar ook moord en brand om schreeuwden was het feit dat Jack White het gebruik van smartphones tijdens zijn concerten gaat verbieden. Smartphones dienen in een speciale zak te worden gestoken. Er kan enkel binnen bepaalde zones gebeld worden. Razend zijn ze er daar om. Terwijl hier, in Europa, er vooral positief op wordt gereageerd. Ook door ondergetekende, niets zo storend als een filmende concertganger voor uw neus. Filmpjes zijn bagger van kwaliteit en je mist het momentum…
Enfin, Jack White is aan het experimenteren geslagen. De vooruitgestuurde nummers als “Connected by Love” dat toch behoorlijk wat soul heeft én één van de meest conventionele nummers blijkt werd al snel verketterd. Zo werden ook de andere vooruitgestuurde songs niet echt positief onthaald.
Jack heeft de synthesizer ontdekt, help, en hij heeft pro tools gebruikt bij de mixing, help, heiligschennis!!… Jack White was toch de man die zweerde bij analoog, de man die zijn platen mixte door de tapes te verknippen, de man van de handenarbeid?
Wel, Jack White doet wat hij altijd heeft gedaan: zijn godverdomse zin en dat daar is hij behoorlijk goed in.
Ook bij de pers zijn de meningen verdeeld. Ofwel, en dat blijkt toch bij een meerderheid, is men mee met het verhaal ofwel dus … niet. De Morgen bijvoorbeeld snapt de plaat niet echt. Waar blijven de songs vragen ze zich daar af… Hier kunnen we uit afleiden dat ze bij De Morgen vinden dat een plaat maar goed kan zijn als er songs op staan. Euh… Vooral vreemd dat diezelfde journalist in diezelfde week een artikel schrijft over “de onbegrepen plaat” Nacht en Ontij van Bouwdewijn De Groot die geïnterpreteerd gaat worden door Mauro en een batterij aan topmuzikanten. Dat is pas een plaat zonder songs, een hoorspel dat wel, maar songs, nee, in de verste verte niet. Maar, het blijft op zijn minst een boeind werkstuk, zelfs 50 jaar na datum.
Over and Over and Over, de huidige single, werd nog het meest positief onthaald al vonden ze die rare gospelstemmetjes toch ook maar raar. Over and Over and Over, het nummer gaat al mee van The White Stripes periode maar vond nergens een plek. Tot nu. Wat een nummer. Niet verwonderlijk het meest typische Jack White nummer van de hele plaat. Heerlijke geluidsmuur van gitaargeweld.
Why walk a Dog, soulsleper op een bed van synths hapt lekker weg. Het lijkt erop dat Jack en ik nog iets gemeen hebben; onze visie op het houden van huisdieren in algemeen en honden in het bijzonder.
Corporation moet toch één van de hoogtepunten van de plaat zijn. Jack White die “who’s with me” schreeuwt, funky synths en gitaar die hoe langer hoe vuiler wordt, conga’s, gospelkoor… Jack die vraagt wie er met hem een zaak wil starten. Ik Jack, ik… Laat me meedoen!?! Alstublieft???
Abulia en Akrasia. Spoken word met een huilende gitaar. Stem in kwestie komt van de onvolprezen CW Stoneking. Zou uit een western van Tarantino kunnen komen. Ja, Jack White waagt zich aan poëzie. Wie de Vault versie van de plaat heeft krijgt er zelfs drie mooi geprinte tekstvellen bij. Zou ingekaderd mooi aan de muur hangen.
Hypermisophoniac begint met een stevig vervormde stem, een enerverende synth. Ook hier weer het gospelkoor en een heerlijke piano. Gaandeweg verandert het nummer in een heerlijke funky track “When you’re robbing a bank”…
Op Ice Station Zebra waagt Jack White zich nog eens het rappen. En hij komt er mee weg. De begrijpelijke link met broeder Beck wordt vaak en terecht gemaakt. Ook hier zit het nummer weer boordevol soundjes en toch geen overkill.
Hello, welcome to everything you’ve ever learned klinkt het dan… Willie Wonka tracht ons binnen te lokken. Als dat gelukt is krijgen we een ziedende Jack White voor de kiezen. “Do you want everything? Then you can have everything but what is everything worth?” Ook wij zijn schuldig, zeker wel.
Respect Commander zijn minstens twee songs ineen. Heerlijke gitaartrack. Millionaire zou er raad mee weten.
Op Ezmerelda Steals the Show haalt Jack White op een bedje van R.E.M’s Everybody Hurts nog een zijn beste poëet naar boven.
Ook Get in The Mind Shaft begint met een poëtisch stukje spoken word. Jack White zou Jack White niet zijn moest hij op de vinyl versie geen geintje uithalen. Van het beginstuk, het stuk spoken word zijn er negen verschillende versies, negen gedichtjes dus alvorens het nummers start. Een heerlijke funky met vocoder stemmetjes opgeleukte track. Daft Punk meets Stevie Wonder, zo iets. Als je de plaat (op vinyl koopt) weet je niet op voorhand welk van de negen versies je in handen zult krijgen. Ja, de ware fan valt dan in serieuze kosten, alweer.
Afsluiten gebeurt behoorlijk conventioneel met de countrysleper “What’s done is done”, hammond orgel incluis en Humoresque, een nummer dat niet is wat het lijkt te zijn. Humoresque, een jazzy wiegeliedje werd gecomponeerd door niemand minder dan Antonin Dvorak. De tekst werd neergepend door één der beroemdste gangsters: Al Capone terwijl die in gevangen zat in Alcatraz. White telde naar verluid heel wat dollars neer voor het originele manuscript.
Zo komt een einde aan een verduiveld opwindende trip die Boarding House Reach is. Eenheid en structuur in deze plaat moet je niet zoeken want die is er niet. Het is een plaat van iemand die het lef heeft én de mogelijkheden om een plaat te maken waar die gewoonweg goesting in heeft. Ik zie het weinige anderen met zijn status doen.
Jack White mag dan zelfzeker overkomen, wie de kleine lettertjes die gekerfd staan in de vinyl leest ziet op de A kant “If you don’t like this” en op de B kant “I don’t know what to tell you”…
Beluister de plaat beste mensen… en probeer dan nog eens, en nog eens… vervelen gaat ze allerminst doen.
Zeer benieuwd wat dat live gaat geven. Een gospelkoor neemt hij niet mee op zijn trip, laat dat een klein spijtigheidje zijn.
uw popkenner.
