Another Day Another Time

Deze week diep ontroerd geraakt door een concertfilm. Dat is iets wat me zelden gebeurt. Bij velen zal dat nog minder voorkomen.

Ik geef toe dat de situationele omstandigheden om ontroerd te raken op punt stonden. Een lichte vermoeidheid gecombineerd met wat alcohol.

Voor we komen tot dat moment van diepe ontroering wil ik graag wat extra duiding meegeven.

Ik hou van film. Heb zelfs een aantal favoriete cineasten. Tarantino is daar één van. Zijn films zijn voor mij pure poëzie. Niet toevallig waarschijnlijk speelt muziek in zijn films een prominente rol. Zijn soundtracks zijn legendarisch. De Coen Brothers, een gelijkaardig verhaal.

In 2000 brengen zij “O Brother Where Are Thou” uit. Het album met bijhorende filmmuziek geproduced door T Bone Burnett wordt een instantsucces. Bluegrass raakt populair over heel de wereld.

In onze contreien wordt dit nog eens dunnetjes overgedaan met The Broken Circle Breakdown. Hier niet T Bone Burnett maar Bjorn Eriksson aan het roer.

Er wordt een concert georganiseerd  door T Bone Burnett met de muziek uit de film.

Hier gaat The Broken Circle Breakdownband zelfs op een uiterst succesvolle tournee waarover binnenkort in een al maanden uitverkocht Olympia in Parijs het doek zal vallen.

In 2013 brengen de Coen brothers “Inside Llewyn Davis” uit. Een film losjes gebaseerd op het leven van Dave Van Ronk. Een singer songwriter, een folkie, die begin jaren 60 het trachtte te maken door op te treden in bars in New York zoals The Gaslight. Maar daar jammer genoeg niet in zal slagen. Het is in diezelfde periode dat een piepjong kereltje zijn eerste stappen zet in onder andere The Gaslight. In tegenstelling tot Dave Van Ronk zal dat kereltje uitgroeien tot een fenomeen genaamd Bob Dylan.

The Coen Brothers weten het New York van begin jaren 60 met zijn folkzangers en zijn bars prachtig weer te geven. Ook hier tekent T Bone Burnett voor een prachtige soundtrack. De soundtrack zal niet zo veel potten breken als die van O Brother Where are Thou maar is wederom top. Ook deze keer wordt er gekozen om een concert te geven waar de muziek uit de film tot leven zal worden gebracht.

Johan Heldenbergh durfde het bij ons aan zelf de zangpartijen voor zijn rekening te nemen in The Broken Circle Breakdown.

In Inside LLewyn Davis is het het hoofdrolspeler Oscar Isaac dien zelf de bijhorende zang en gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Sorry, Johan, qua stem en gitaarspel zal je je meerdere in Oscar Isaac moeten herkennen.
Hoe ik dat zo zeker weet?

Wel, ik zag dus die concertfilm en het deed me wat… Onwaarschijnlijk wat een stem en gitaarspel die Oscar Isaac heeft. Hij misstond niet in het minst naast al die professionals.

T Bone Burnett is er in geslaagd een superbe bende muzikanten samen te krijgen voor wat heet een prachtige concert. Had ik daar graag bijgeweest.

De film en bijhorende muziek had ik in 2013 al ontdekt. Onlangs kwam ik een platenwinkel de cd van het liveconcert tegen. Vermits mijn held Jack White ook op dat concert aanwezig was was bij mij de stap snel gezet ook deze cd aan te schaffen.

Daar heb ik me geen buil aan gevallen kan ik wel zeggen. Wooo, nog veel indrukwekkender dan de originele soundtrack.

De huisband tijdens het concert zijn The Punch Brothers, een jonge bluegrassband. De Morgen omschreef hen bij het uitkomen van hun recentste plaat begin dit jaar als de Radiohead van de bluegrass.

Ze spelen tijdens dit concert zelf enkele songs maar begeleiden ook andere grote en minder grote grootheden als Gillian Welch, Dave Rawlings, Elvis Costello, The Secret Sisters, Marcus Mumford (jep die van Mumford & Sons).

Allemaal geven ze stuk voor stuk het beste van zichzelf. Toen ik tekstboekje las zag ik dat buiten voorgaande combinaties ook nog  Connor Oberst met Gillian & Dave Rawlings op het podium stond; Marcus Mumford met Joan Baez en ga zo maar door.

Ik wilde er beelden bij zien, was geprikkeld. En hoera, er bestond een dvd van het concert. Snel besteld, je kent dat (of niet).

Enfin, nu zijn we waar we moeten zijn. Diepe ontroering, want dat was het. Buiten de concertfragmenten ook veel beelden van de repetities en die waren nog aangrijpender. Een bende rotgetalenteerde muzikanten die worden samen gezet door een man, T Bone Burnett, wiens autoriteit zo groot is dat zelfs een Jack White geen nee zal zeggen. Al die muzikanten zijn zo opgewonden, hebben er zo veel zin, beginnen te jammen. Dan gebeurt het: magie… Het lijkt alsof ze al jaren samen spelen, zo vanzelfsprekend gebeurt het allemaal. Al die muzikanten hebben stuk voor stuk een enorm respect voor elkaar.

Momentje om in te kaderen: The Milk Carton Kids, de beste Simon & Garfunkel adaptie sinds euh… Simon & Garfunkel, spelen een prachtig nummer. Marcus Mumford, op een bankje toekijkend raakt tot tranen toe bewogen en wordt getroost door één van de Punch Brothers. Dit is waarom ik zo van muziek hou en er ook nooit genoeg van zal krijgen!

Wie ziel mist in vele hedendaagse muziek: kijk naar Another Day, Another Time en herstel uw geloof!

De DVD leerde me nog dat Patti Smith ook meedeed aan het concert. Waarom ze niet op de bijhorende cd staat is me een raadsel. Net zoals het me een raadsel is dat Conor Oberst en Elvis Costello niet op de DVD staan.

Wie de DVD graag eens wil lenen: weet me te vinden!

Van harte, uw popkenner