Het moet me toen toch wat geweest zijn die zomer van ’69.
De eerste man op de maan, Eddy Merckx die de tour won.
En op muzikaal gebied Bryan Adams die zijn eerste six string gitaar kreeg.
Dan was er het hoogtepunt én orgelpunt van het hippietijdperk: Woodstock. Om en bij 500000 man die samenkwamen om naar muziek te luisteren en love, peace en understanding te beleven.
Al had het hippie gedachtegoed de week ervoor al een stevige knauw gekregen toen de Manson Family aan het moorden sloeg. De nieuwste Tarantino “Once Upon a Time in… Hollywood” speelt zich af die periode en naar het schijnt is de film wederom een pareltje.
Wanneer enkele maanden later de Hells Angels een zwarte vermoorden tijdens het beruchte Altamont festival voor de ogen van The Rolling Stones was het helemaal afgelopen met die hippiebeweging.
Woodstock spreekt 50 jaar datum nog steeds tot de verbeelding. De bijhorende soundtrack en vooral film hebben daar niet weinig toe bijgedragen. De film is nog steeds een boeiend tijds en muzikaal document. Dankzij de film werd een onbekende jongeman genaamd Joe Cocker wereldberoemd omdat hij With a Little Help From My Friends van The Beatles aan flarden schreeuwde, konden we meemaken hoe Jimi Hendrickx het Amerikaanse volkslied de vernieling in speelde en zaten we op de eerste rij toen een nog onbekende Neil Young Crosby, Stills & Nash op het podium vervoegde voor hun tweede optreden ooit!
Wat velen echter niet weten is dat 10 dagen na de maanlanding, één week voor de Mansion moorden en twee weken voor Woodstock er ook een festival plaatsvond dat qua opkomst en bekendheid de duimen moet leggen tegen Woodstock maar qua line up en historisch belang dat allerminst moet doen.
Op 1, 2 en 3 augustus 1969 vond in het Amerikaanse universiteitsstadje Ann Arbor in de staat Michigan het allereerste blues festival plaats.
Een groepje blanke studenten vatten het plan op om een festival in te richten, een blues festival. Dat van die blanke studenten is niet onbelangrijk in het verhaal. Een jaar eerder werd Martin Luther King vermoord. Om maar te zeggen dat het qua rassengelijkheid in de VS in het jaar 1969 nog niet helemaal op punt stond. Vandaag de dag ook nog niet nu ik er even bij stil sta.
Maar het is wel zo dat eind jaren 50 een groepje blanke, intellectuele jongeren geïnteresseerd raakt in de muzikale geschiedenis en identiteit van hun land. Ze raken, mede door de legendarische compilatie An Anthology Of American Folk Music door excentriekeling Harry Smith samengesteld, in de ban van de oude muziek van hun land. Ze gaan op zoek naar lang vergeten blues en folkartiesten en brengen hen zo ver om terug op te treden. Op het Newport Folk festival van begin jaren 60 treden heel wat van deze vergeten helden zoals Skip James en Son House terug op. Daarnaast zullen bluesartiesten zoals Muddy Waters en Howlin’ Wolf, die zich in Chicago vestigden en er de elektrische blues vormgaven van grote invloed zijn voor de, in eerste instantie Britse, rockbands als The Rolling Stones begin jaren 60.
Deze blanke studenten willen dus een bluesfestival. Ze gaan scouten in de clubs van Chicago en slagen erin het vertrouwen te winnen van al deze bluesmannen. Door respect, bewondering en de juiste financiële gages te bieden. Voor deze bluesmannen, vaak op leeftijd, blijft het vreemd dat een stel blanke, jonge intellectuelen geïnteresseerd is in hun muziek. Muziek die tot voor kort enkel werd gespeeld bij hen thuis, in hun kroegen.
Ze slagen erin om een line up samen te stellen waar iedere rechtgeaarde bluesfan stijl van achterover valt. Praktisch alle grote, toen nog levende, blueslui zijn aanwezig. Afkomstig uit de verschillende bluesmilieus. Uit de Chicago scene tekenen de grootste namen present Muddy Waters en Howlin’ Wolf. Uit country blues scene van Mississippi zien we Son House en Mississippi Fred McDowell. Er is natuurlijk de King of The Blues BB King en zijn grote voorbeeld T-Bone Walker. Barrelhouse pianist Roosevelt Sykes, er is Magic Sam, Luther Allison, Otis Rush, Junior Wells. Enige blanke in de line up Charlie Musselwhite, enige vrouw Big Mama Thornton. Er is the king of Zydeco Clifton Chenier.
Het is de eerste keer dat al die namen samen een affiche delen. De artiesten zelf beseffen ook dat er iets historisch aan het gebeuren is. Ze stimuleren elkaar, bewonderen elkaar en zorgen ervoor dat ze elkaar naar grote hoogten duwen. Jammer genoeg is er in tegenstelling tot Woodstock geen cameraploeg aanwezig of AnnArbor had net zo legendarisch geweest. Opnames zijn er wel, doch van niet al te grote kwaliteit. Enkele studenten waren zo slim om met tape recorder het merendeel van de concerten op te nemen.
Deze opnames zien nu eindelijk het licht. Third Man Records, die al eerder onder andere de geschiedenis van Paramount Records uitbracht, brengt nu het verhaal en de muziek uit in wederom prachtig uitgegeven platen. De opnames zijn dan wel niet van topkwaliteit ze laten wel perfect de sfeer en historisch belang van het festival voelen. Gelukkig zijn er ook foto’s, prachtige foto’s, unieke foto’s. BB King, Roosevelt Sykes en Mississippi Fred McDowell die samen poseren, elkaar vastnemen.
Anekdotes zijn er genoeg te rapen. Er is een foto van de backstage met daarop BB King die een bandrecorder vastheeft. Rond hem staan, zitten Mississippi Fred McDowell, Big Mama Thornton, Junior Wells en Roosevelt Sykes. BB King is opgewonden en zenuwachtig. Hij heeft op tape een nieuw nummer bij, een nummer dat later dat jaar zou uitkomen. Het nummer laat een nieuw geluid horen. Hij speelt het voor het eerst af voor zijn collega’s. Het is The Thrill is Gone. Wanneer het nummer zal uitkomen wordt het een gigantische hit en zal BB King wereldwijd bekend staan als The King of the Blues.
Er is het verhaal van BB King die aan Mississippi Fred McDowell vraagt om John Henry te spelen wat hij ook doet.
Na de optredens op het hoofdpodium trokken ze naar een kleine zaal om ‘s nachts samen verder te jammen. BB King met Roosevelt Sykes,… Jammer genoeg zijn daar geen opnames van.
Er is het verhaal van Magic Sam die laat aankwam zonder instrument of band. Hij kreeg prompt een gitaar en twee muzikanten toegestopt en speelde een legendarisch concert. Het enige dat in zijn geheel eerder werd uitgebracht.
Of het verhaal van Son House die op de slotavond als voorlaatste stond ingepland. Hij besloot die namiddag echter om eerst nog familie te gaan bezoeken. Wanneer Son House het podium op moest was hij nog nergens te bekennen. Toen James Cotton Blues Band het festival naar een explosieve finale dreef arriveerde Son House alsnog. De organisatie wist niet wat ze moesten doen. Maar House zijn manager wist de organisatie te overtuigen dat het niet zo’n slecht idee was het festival te laten eindigen daar waar de blues begon… met de country blues van Son House. Zo kwam het dat wanneer al heel wat mensen richting uitgang trokken de tonen van Death Letter Blues over de weide zweefden.
Voor de muzikanten was dit festival een soort familie reünie. Bij Woodstock had ik graag bij geweest maar bij de 10000 aanwezigen van dit Ann Arbor Blues Festival misschien zelf nog liever, nee zeker liever!
uw popkenner
