Het is me wat. Al die religieuze ervaringen. Ik heb reeds sedert menig jaar mijn geloof afgezworen. Ik had er geen zin meer in. Angst voor een straffende god is mij vreemd. Lid zijn van een instantie die tegen voorbehoedsmiddelen is, het moeilijk heeft homoseksualiteit, abortus en ga zo maar door… het is mijn ding niet.
Ik vind ook al jaren dat onderwijs en geloof niet samen gaan.
Kort gezegd mag van mij het katholiek onderwijs afgeschaft worden of toch het godsdienstonderricht. Natuurlijk moeten de verschillende godsdiensten aan bod komen in het onderwijs alsook moraal, waarden, normen,… Maar het geloof zelf, dat vind ik meer iets voor de persoonlijke beleving zeker in een maatschappij die zo divers is, zeker in een maatschappij waarbij het vreemde, het anders zijn al zo’n angst inboezemt.
Net nu gaat het katholiek onderwijs zijn godsdienstonderricht hervormen, lees strenger maken. Onbegrijpelijk maar ja…
Voor de grap heb ik de test gedaan op vrtnws.be. Zoals ik al bevroede deed ik het erg goed, een vlotte 10/10. Dat komt omdat ik blijkbaar graag de meer onzinnige dingen onthoud.
Net op diezelfde dag ging ‘s avonds naar een optreden van de Como Mamas in de Roma in Antwerpen.
De Como Mamas zijn een gospeltrio uit het diepe zuiden van de VS. Zij brengen the real thing. Ik ben zelf een liefhebber van het genre, van eigenlijk alles van muziek dat uit die streek komt. Over mijn extra band met Como, waar de mama’s vandaan komen leest u hier meer.
De Como Mamas brachten een sterke set die diepe indruk maakte. Hoe zij hun liefde voor de Heer bezongen… ongelooflijk. De drie tantes hadden hun looks in ieder geval ook al mee. Eén met roze haar, één erg lange en één korte, dikke die wegens haar fysieke problematiek moest gaan zitten. Het was een komisch zicht. Maar de manier waarop zij de gospel beleden… ja, ongelooflijk. Die stemmen, die passie,… Zij waren echt.
En daar was het dan, die religieuze ervaring. Ik raakte in een soort van trance, raakte erg beroerd, ontroerd…
Nu snap, ik dat er in de Us nog zo veel kerken en gelovige zijn. Geloof wordt daar nog echt beleefd. Moest ik daar wonen ik zou met plezier de Heer aanbidden. Zo’n krachtige muziek.
Daar zag ik ze ineens allemaal staan: ik zag Prince, ik zag James Brown, ik zag Aretha Franklin, ik zag Beyoncé, ik zag Kendrick Lamar, ik zag zelfs Pharrell Williams.
Wanner de korte, dikke de lead vocals voor haar rekening mocht nemen, ging ze met enige moeite rechtstaan, begaf zich naar voor op het podium en liet een dierlijk gebrul over het publiek los. De preek die ze afstak maakte indruk en dan begon ze, eerst bijna onmerkbaar, haar logge lijf te bewegen, hoe langer hoe meer raakte haar lichaam mee met de muziek en opeens zag ik hem: the King, Elvis Presley. Ik zag hem in haar bewegingen. Ik zag hoe hij als kind stiekem naar de gospelvieringen ging en daar stal met zijn ogen, hoe hij die bewegingen in zich opnam en later op het podium inzette om zo miljoenen meisjes in katzwijm te doen vallen.
Ik zag het en ik begreep, de gospel is de basis van al wat dwingt en swingt in de muziek. Hier in de Roma was ik getuige van de oorsprong. Ik was bijna recht gesprongen en had Praise the Lord geroepen!
Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen maar enkele dagen voordien had ik ook reeds een ervaring die ik met enige theatraliteit als religieus mag omschrijven.
Ik zette met mijn vrouw voet in een imposant gebouw dat al jaren in de steigers staat, een gebouw dat gerust een heiligdom der kunsten kan genoemd worden. Het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen (KMSKA). Het gebouw is nog steeds een werf en het zal nog minstens twee jaar duren eer het museum terug zijn deuren zal openen. Dat maakte het des te bijzonder dat wij één van de weinigen waren die er op een weekend avond binnen mochten.
Het KMSKA wil van zijn duffe imago af en wil het publiek nu al terug warm maken voor de heropening binnen enkele jaren. Daarom heeft het museum een 20 tal artiesten aangezocht om “artist in residence” te worden. Om zich te laten inspireren door de werken van het museum. De eerste artiesten komen nu dus reeds met hun resultaat naar buiten. Het is Het Zesde Metaal, de groep rond frontman Wannes Cappelle, die de spits mocht afbijten. Ze zitten tussen twee platen in zodat het moment er was om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Ze lieten zich inspireren door 6 kunstwerken en maakten daar evenveel nummers rond. Het resultaat wordt uitgegeven in een mooi vormgegeven en daardoor ook behoorlijk kostelijk kleinood op vinyl.
De plaat komt ergens in april uit (Record Store Day?) maar de aanwezigen konden de plaat nu reeds aanschaffen.
In een sfeervol uitgelichte werf in wat de bibliotheek zal worden betrad de band het podium. In deel 1 werden de zes nieuwe nummers gebracht, het bijhorende werk werd geprojecteerd boven de groep. Het was de allereerste keer dat de nummers voor een publiek werden gespeeld. Al had ik Verheven en Levensgevaarlijk Gewond precies toch al eens eerder op een setlist zien staan. In Vis in Verzip haalden ze de beste Paul Van Ostaijen in zich naar boven wat wel geinig was, in het aan Rik Wauters opgedragen Nie Lijk Oes lieten ze zich inspireren door What’s He Building in There van Tom Waits. Een best verrassende set quoi.
In deel twee volgden nog enkele oude getrouwe nummers. De band besefte blijkbaar dat ik in het publiek stond want het waren stuk voor stuk favoriete nummers. Zo kwam het dat ik op deze plek, op deze bijzondere avond vier nummers op rij werd meegezogen in prachtsongs als Ier Bie Oes, Ip Min Knieën, Zet Mie Af en Toe Nu Maar dat een nieuw arrangement meekreeg. Ook hier weer kwam ik in een situatie die we als religieus geladen kunnen aanzien. Ontroering, beroering, kippenvel. Vier nummers op rij!
Wat een band!
Wat een avonden! En het jaar is nog maar net begonnen!
Glorie Hallelujah
uw popkenner
Als kleine post scriptum geef ik nog even mee dat Wannes Cappelle deze week ook een EP uitbrengt samen met Broeder Dieleman. Beide heren zingen in hun eigen dialect. Het West Vlaams en het Zeeuws hebben veel gemeen en beide heren zijn verhalen vertellers dus dat een samenwerking er ooit in zou zitten stond in de sterren geschreven. Wannes Cappelle heeft zelf godsdienstwetenschappen gestudeerd en Broeder Dieleman schuwt de religie allerminst in zijn nummers. Met nummers die gaan over vergeving, verdriet, dood gaan, vaders die hun kinderen water moeten geven en volgelingen van Gandhi hebben zij een uiterst opmerkelijk en behoorlijk religieus geladen plaatje uitgebracht! Check zeker eens!
