Vandaag word ik 40. Hip hip hoera voor mezelf!
Ik moet bekennen dat het me raar doet, 40 worden. 40… Ik herinner het me nog als de dag van gisteren dat ik 20 werd. Mijn eerste 20 jaar, van baby naar volwassen. De volgende 20 jaar van volwassen naar… volwassen… Ergens onderweg begon ik te werken en kreeg ik kinderen… Maar toch ik voel me niet anders dan 20 jaar terug… Ik heb nog steeds mijn dromen… Ik gedraag me nog steeds vaak als een kind… Als ik weer eens mijn scheet, pis, kak grappen bovenhaal word ik tegenwoordig terecht gewezen door mijn kinderen. Zover sta ik nu op mijn 40ste.
40 worden in het jaar dat ons land voor het eerst echt met terreur wordt geconfronteerd… 40 worden in het jaar dat Bowie én Prince het tijdelijke met het eeuwige wisselen… Een mens zou voor minder even stilstaan bij het leven en het eindige daarvan. Een mens zou voor minder even stilstaan bij een wereld die aan rotvaart aan het veranderen is. Ik heb kinderen die nog kleuter zijn. In welke wereld zullen zij zich bevinden op hun 40ste?
Bowie én Prince dood. Zonder overdrijven voor mij dé twee grootste popiconen ooit.
Vele iconen heb ik zelf niet meer aan het werk kunnen zien wegens te lang geleden of te jong gestorven of beide… Elvis Presley, The Beatles, Jimi Hendrix, Kurt Cobain, Janis Joplin,…
Ik zag enkele dagen geleden nog de geweldige docu over Janis Joplin: Little Girl Blue. Wat een tragisch verhaal, zo triest. En wat een talent was . Een natuurtalent heet dat dan want ze moest geen moeite doen. Ze leefde de blues, ademde de blues en zong de blues op een manier die niemand haar nadeed. Ze was pas zichzelf daar op dat podium, enkel daar kon ze gelukkig zijn… met alle trieste gevolgen vandien.
David Bowie, Prince, Lou Reed, BB King, Bo Diddley, James Brown,… allemaal iconen uit de muziek die ik nog aan het werk heb gezien maar er niet meer zijn.
The Rolling Stones, Tom Waits, Bob Dylan, Leonard Cohen, Little Richard, Neil Young, Bruce Springsteen,… Iconen die ik aan het werk heb gezien en er nog zijn. Maar zullen zij er nog zijn als mijn kinderen “concertwaardig” zijn? Waarschijnlijk niet. Zeker niet.
Wie schiet er dan nog over? Zullen mijn kinderen dat nog kennen: levende muziekiconen? Ik zie ze niet die iconen… Wie zal er nog komen die de muziek zo zal veranderen, beïnvloeden als Prince? Wie kan er nog komen die zo’n geniale muzikant, songschrijver, vernieuwer, podiumbeest is én vol charisma zit als Prince? Ik zie niemand maar misschien vergis ik me. Misschien ben ik echt al wel oud op mijn 40ste en kijk ik door die jonge generatie…
Terwijl ik dit schrijf luister ik naar Lemonade, het nieuwe album van Beyoncé, op Tidal. Dit is de allereerste keer in mijn leven dat ik naar een album van Beyoncé luister. Het ziet er naar uit dat ik wel eens zal overgaan naar de aankoop van dat album. En dat is niet alleen omdat er “Don’t hurt yourself” opstaat en lichtjes geweldige samenwerking tussen Jack White en Beyoncé. Er is de film, de geweldige songs die laveren van country tot jazz tot soul tot rock, de andere geslaagde samenwerkingen met Kendrick Lamar en James Blake (the hottest persons this moment), de poëzie. Wie meent een Hooverphonic nummer te herkennen weet dat het gewoon Isaac Hayes is die ook door Queen B. probleemloos wordt geript.
Zolang ik op mijn 40ste mezelf nog weet te verrassen zal ik me maar niet te veel zorgen maken zeker… Beyoncé begot… Misschien wordt zij wel dat icoon voor mijn kinderen. De toekomst zal het leren.
Gegroet,
een man van 40
Time will tell … We houden het in het oog… In elk geval wederom een verdienstelijk schrijven … Want nu heb je mij ook al nieuwsgierig gemaakt voor Beyoncé …
Ha, Kurt Cobain is voor onze kinderen wat Jimi Hendrix is voor ons: ietwat geromantiseerd mysterie uit het verleden. Tijd voor koffie.