“De zee lijkt wel een eindeloze emmer dacht de zwemmer zwemmend in het ruime sop”, dixit De Nieuwe Snaar.
Af en toe moet een mens eens een bekentenis doen. Ik hou van de zee. Echt waar. Velen zullen mij niet geloven. Ik begrijp dat. Veel bevind ik mij niet aan zee. Strandvakanties zijn immers niet aan mij besteed. Zand tussen de tenen, zand dat aan de natte voeten blijft kleven. De horror. Jammer voor mijn kinderen maar naar zee gaan op een warme zomerdag, liever niet.
Ik hou wel van de zee tijdens herfst en wintermaanden. De wind die in je gezicht blaast, de zilte lucht op je tong proeven, stevig ingeduffeld langs de vloedlijn wandelen. Uren staren naar die grijze, oneindige watermassa. Heerlijk vind ik dat. Toch doe ik het amper. Mijn kinderen hebben stilaan de leeftijd dat ze dat misschien ook wel beginnen appreciëren. Ik wil het zeer binnenkort toch eens uitproberen.
Al was het maar om even verbinding te maken met mijn broer. Hij overleed afgelopen week na lang ziek geweest te zijn. Mijn broer ging graag naar zee met mijn moeder. Hij was ook geen strandman maar hield het ook liever bij wandelen op de dijk, langs de vloedlijn, in zijn rolstoel.
Het was aangekondigd, toch doet het raar. Op dat gebied biedt Everest van Girls in Hawaï troost. Ook zij moesten verder nadat broer én bandlid was overleden. Al was het bij hen wel plots, niet aangekondigd.
Dan begin je de hoezen in een bepaalde volgorde te zetten. Een verhaal dient zich aan. Het zwarte, aardedonkere van Current van Madensuyu. Zij stoppen er trouwens mee. Wat had ik ze nog eens graag gezien, wat een bezwerende, intense band.
Dan het woeste onweer, de chaos van op de hoes van Strand die verder gaat in de hoes van Girls in Hawaï, een schilderij van Thierry De Cordier.
De storm gaat liggen, de zee wordt rustiger met Following Sea van dEUS. Bij de enige niet Belgische plaat: 1989 van Ryan Adams breekt voorizchtig de zon door, meeuwen schreeuwen. We eindigen met ontroerende schoonheid, een smal gek mannetje, zou zo even mijn broer kunnen zijn, wandelt van ons weg, een nieuw leven tegemoet, een nieuwe wereld in.
Vaar wel…
Het ontroerende wiegeliedje ‘Leave a light on” van Marble Sounds doet ons uitgeleide.
X
Schitterend hoe je bij elk moment van betekenis wat pareltjes uit je archief opdiept.