Er is een heilige drievuldigheid der songschrijvers. Althans zo zie ik het. Bob Dylan, Leonard Cohen, Tom Waits. Zij hebben één verdorven zoon voortgebracht. Een kind van deze heilige drievuldigheid en de duivel zelve… Nick Cave is de naam. Nick Cave combineert geniaal songschrijverschap met machtige liveperformances bijgestaan door een keure aan fantastische muzikanten: The Bad Seeds. Alsof het allemaal nog niet genoeg is blijkt onze oppervleermuis ook nog zeer bedreven in het schrijven van boeken, filmscripts en bijhorende soundtracks. Dat er nu over de Zwarte Raaf van de muziek een film is verschenen kan een beetje muziekliefhebber enkel maar plezieren.
Het bekijken van deze film stond al even op het verlanglijstje van uw dienaar, zelfverklaard popkenner. Jammer genoeg ben ik er niet in geslaagd de film in de cinemazaal te zien. Verzamelaar die ik ben, liefst nog van gelimiteerde luxe uitgaven, schafte ik mij de op 2000 exemplaren uitgebrachte luxebox van “20000 Days On Earth”, want dat is de naam van de film in kwestie, aan. Enkele dagen geleden zette ik mij dan in de zetel, dvd in de speler… Wat volgde was 90 minuten onvervalste cinematografische en muzikale kunst. Van de eerste tot de laatste minuut smulde ik met oren en ogen, met hart en met ziel van dit, voor mij althans, machtige meesterwerk.
We maken een dag mee uit het leven van Nick Cave. Niet zo maar een dag, zijn 20000 dag op deze aardbol. Een dag die begint met een prachtig beeld van een ontwakende Nick Cave en eindigt met een mijmerende Nick Cave die ’s nachts nog wat door de tuin dwaalt. Een dag waarop er veel gebeurt. Zo veel dat het onmogelijk kan gebeuren in één dag van een gewone sterveling maar bij Nick Cave kan het, gewoon omdat het Nick Cave is.
Buiten een dag in het leven van zit er nog een tweede laag in de film: het ontstaan van een Nick Cave song: het schrijven, het vormgeven met de Bad Seeds, het opnemen, het repeteren en uiteindelijk het live performen…
Wie denkt het raadsel Nick Cave eindelijk ontrafeld te zien na het zien van deze film zal bedrogen uitkomen. Het mysterie zal enkel nog maar groter worden. Wat we krijgen is eigenlijk een blik, even maar, in het hoofd Nick Cave. Dat is onvoorstelbaar boeiend, een geschenk… Dat in het bijhorende boek van mijn luxeditie het volledige script staat afgedrukt is nog een extra (weliswaar vet betaald) geschenk. De quotes die Nick Cave rondspuit alsof het niets is vragen om te lezen en te herlezen. Raak, vaak grappig soms hilarisch. Smullen. Die scene waarin hij bij Warren Ellis aan de keukentafel zit en herinneringen ophaalt aan Nina Simone…
Intussen ook nog maar eens ondervonden wat een prachtplaat Push The Sky Away wel is.
Eindigen doe ik maar met één van zijn quotes, ergens op het einde van de film mijmert hij:
All of our days are numbered.
We cannot afford to be idle.
To act on a bad idea is better than not act at all.
Because the worth of the idea never becomes apparent until you do it.
Sometimes this idea can be the smallest thing in the world.
A little flame that you hunch over and cup with your hand,
And pray will not be extinguished by all the storm that howls about it.
If you can hold on to that flame,
Great things can be constructed around it,
That are massive and powerful and world-changing.
All held up by the tiniest of ideas.
Wat het bestaan van deze blog ineens rechtvaardigt.
Tot de volgende,
Uw popkenner
