Ergens halverwege de set nam Annelies Brosens haar gitaar ter hand en vertelde eerder verontschuldigend maar met de nodige humor dat ze zich enkele jaren geleden een gitaar aanschafte en ervan overtuigd was dat ze vanaf dan een songschrijver was. De realiteit bleek enigszins anders uit te draaien waardoor ze voor eens en altijd voor zichzelf uitmaakte dat zangeres zijn en songs schrijven twee totaal verschillende disciplines zijn en dat zij het eerste is.
Ik kan geen van beide en als je, zoals Annelies, gezegend bent met één van de allermooiste stemmen van ons land hoeft dat allerminst een probleem te zijn voor haar.
Andermans songs naar je hand zetten is ook een kunst.
En laat dat nu net zijn wat Annelies deed het voorbije weekend.
De afgelopen jaren heeft Annelies diep, zeer diep gezeten. Ze besloot tabula rasa te maken en stapte na 25 jaar uit Laïs, de groep waar ze sinds haar 15de inzat. Ruim meer dan de helft van haar leven. Dat moet allerminst gemakkelijk geweest zijn.
Zingen wilde ze echter kost wat kost blijven doen. Zingeving aan het leven heet dat dan. Zelf songs schrijven bleek dus geen optie al bewijst het, door haar geschreven en aan haar dochter opgedragen, ontroerende ‘Je serai là’ dat volgde op bovenstaande bekentenis het tegendeel. Misschien moet Annelies maar eens werk maken van een deftige opname van dit nummer. Zodat het niet enkel in onderstaande Spotify lijst kan maar misschien geeft het ook wel zin om nog eens te proberen met dat songschrijven.
Continu on the road zijn hoeft niet meer voor Annelies, dicht bij haar gezin zijn en toch zingen… Hoe los je dat op?
Wel door het publiek naar je huis te lokken. Gelukkig voor Annelies en het publiek woont ze op een prachtige plek ergens in, het van de rest van de wereld afgesneden, Nieuwmoer. Een plek waar het woord ‘idyllisch’ voor is uitgevonden.
Ze vroeg Hannes Cassiers, één van de best bewaarde geheimen uit de Kalmthoutse muziekscene, haar te begeleiden op gitaar.
Ze boetseerde een erg gevarieerde set met songs van artiesten waar je het niet echt van zou verwachten dat Annelies ze zou zingen.
De interpretaties waarmee ze de songs bracht, gezongen met haar zuivere, heldere stem spaarzaam begeleid door de gitaar van Hannes, meestal ingeleid met een persoonlijk verhaal maakte het concert tot een erg intiem en persoonlijk gebeuren. Zo vertelde ze dat het nummer van Kaleo dat haar zoon had opgezet tijdens een autorit door de Bourgogne er voor had gezorgd dat ze terug zin kreeg om te zingen.
Of hoe ze al die songs, door anderen geschreven en bekend gemaakt, helemaal zichzelf maakte.
Hoogtepunten genoeg. Het van Emmylou Harris geleende maar door Gillian Welch gepende ‘Orphan Girl’, afkomstig uit haar magnum opus ‘Wrecking Ball’ was daar zo één van. Emmylou Harris is zo’n artieste die zich ook moeiteloos de songs van anderen eigen kan maken. Dat Annelies zich nog lang aan haar mag spiegelen.
Hannes mocht, zo bleek, één song aanleveren die Annelies moest zingen. Dat werd ‘Morelia’ van de onvolprezen Trixie Whitley. Annelies beet er aanvankelijk haar tanden op stuk maar het werd gaandeweg haar favoriet uit de set en zo ook voor het publiek.
Ondergetekende werd ook nog even te kijk gezet wanneer hij niet kon antwoorden op de vraag van wie het mooie ‘Human’ was. Van een zekere Christina Perri zo bleek. Van deze Amerikaanse singer-songwriter had ik dus nog nooit gehoord. Na enig opzoekwerk kan ik concluderen dat de versie van Annelies en Hannes mooier is.
Ontroerend moment bij uitstek was wanneer Marieke, Annelies’ bijna 12 jarige dochter een duet met haar mama kwam brengen. Ze brachten samen ‘Cover me in Sunshine’ van Pink. Het refrein leunde griezelig dicht bij het origineel aan qua klankkleur. De opvolging is verzekerd denkt een mens dan al snel.
Enige Nederlandstalige nummer was de bewerking van ‘Motherland’ van Nathalie Merchant. Wim Opbrouck en Els Dottermans brachten het oorspronkelijk in hun programma ‘Ik val, val in mijn armen’. De Nederlandstalige bewerking komt van de hand van de betreurde Bernard Dewulf. Wat mij betreft mag Nederlandstalige muziek in de toekomst nog meer verkend worden.
Waren er dan geen minpunten? Wel, die ‘bierbanken’ zaten niet echt comfortabel en de singalong die losbarstte bij bisnummer Fast Car van Tracy Chapman was niet echt mijn dada zullen we zeggen. Maar al die blije, zingende vrouwen in de ruimte gaven mij ongelijk.
De bedoeling is dat Annelies op regelmatige basis artiesten bij haar thuis uitnodigt om samen een avond ineen te steken. Volgende keer, ergens in september, zullen Annelies en nog zo’n plaatselijk talent, Cerys, hun stemmen laten vervlechten. Wat dat gaat worden zullen we dan wel zien.
Feit is dat met deze eerste avond de lat hoog is gelegd en dat Annelies en Hannes een muzikaal duo zijn dat stevig matcht. Misschien toch eens nadenken over een tour?
In tussentijd zijn wij, inwoners van Kalmthout, de gelukkigen die met fiets naar een concert met een stem en een gitaar van topniveau kunnen rijden, ergens in een huiskamer op een idyllische plek genaamd ‘Erf Goedleven’, in the middle of nowhere…
Wie meer wil weten over Annelies en haar concerten hoeft hier maar te klikken.
Uw popkenner
